Էջ:Հովհաննիսյանի թարգմանած բանաստեղծություները.djvu/33

Այս էջը սրբագրված է

Մի հալածիր, եթե տեսնես հիմար,
Մի՛ հիանար իմ իմաստության վրա,
Ուրիշն է ինձ վրա իշխում,
Իմ մտքին, իմ զգացմունքին։

Այս սիրտը հայելի է,
Բնության պարգևն է.
Ցույց է տալիս
Միայն իրեն նայող դեմքը։

Լեզուս էլ այն է ասում,
Ինչ որ ականջս է լսում
Աչքս է տեսնում
Կամ միտքս չափում կշռում։

Այն չեմ, ինչ որ կարծում եք,
Այն էլ չեմ, ինչ ուրիշներն են կարծում.
Միջակ մարդ եմ հասարակ,
Մերթ երկրինն եմ, մերթ երկնքինը։


ՆԱՄԱԿ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻՆ

                       (Պ. Տիչինայից)

Կոմունիստ աղջիկ եմ — շորըս «ուրիշ»,
Ու մազերս էլ խուզած։ —
Չե՞ք ամաչում, որ այս օրերում
Երգում եք դուք գեղ ու արև։

Գրում եմ ձեզ — սիրտս այսպես ուզեց։
Ասացեք ինձ,
Ո՞ւմն են պետք արդյոք ձեր այս հիվանդ
Ստանսն ու սոնետ գարնան մասին։

Ժողովրդի՞ն թե՞ քաղցածներին —
Ողորմելի է իմ աչքում
Նա, որ պրոլետարիատին
Տրիոլետ է հրամցնում։