—Ո՞ւր, — հարց կուտայ պրոֆեսորը, — Սեղանին վրայ կը մոռնաք ձեզ համար մակագրուած ՛՛Յակոբ Օշական՛՛ մենագրութիւնս:
Ըսէ՛ք, պճեղ մը անոյշ սիրտեր չ՞են Աղաբեկեանները:
Զարմանալի երկիր եղած է, ու կը մնայ զարմանալի՝ Հայաստանը:
Երկու օր ետք ձեռքի տակ կ՛ունենամ երկու գիրք՝ Յասմիկ Գուլակեանի մակագրութեամբ: Կարծէք բոլորն ալ ժամադրուած ըլլան Հրանտ Մաթեւոսեան գրողին հետ: Ի մեջ այլոց յայտնեմ, որ վերջնականօրէն հայրենիք ժամանելուս հինգ ամիսներուն ընթացքին, գրողներու կողմէ արժանացած եմ 92 մակագրուած գիրքերու, մերթ հարիւր էջանի, մերթ՝ 4—500, ու բոլորն ալ կարդացած եմ:
Հիմա տեսնենք ի՞նչ գրած է Յասմիկ Գուլակեանը, որ կուգայ հանրածանօթ մշակոյթի ընտանիքէ մը, իր ՛՛Չիւրացուած դասեր՛՛ գիրքին մէջ: Հատորին 280—րդ էջին վրայ ՛՛Անվերջ սկիզբ՛՛ վերնագիրին տակ մեջբերում մը կը կարդանք Վահագն Գրիգորեանի մէկ վէպէն.
—«Մենք յամառօրէն, անպայման պնդաճակատ յամառութեամբ, չենք ուզում ոչինչ սովորել ո՛չ մեր եւ ո՛չ այլոց պատմութիւնից, ո՛չ մեր, ո՛չ էլ այլոց սխալներից…
Նոր ժամանակներում էլ մեզ սթափեցնել փորձել են Հրանտ Մաթեւոսեանը, Լեւոն Խեչոյեանը, եւս մի քանիսը»:
Ուրեմն պահանջքը մեծ:
Ուրեմն վերջին օրերուն, արդէն Ամանորին՝ հեռուստացոյցէն մէկ—երկու ալիք խօսած են Հրանտ Մաթեւոսեանի ստեղծագործութիւններուն շուրջ:
