Եւ որովհետեւ Դիանաա Համբարձութեան գրականագէտը իր ՛՛ Նշան, լեզու ու տեքստ ՛՛ գիրքին մէջ տեղ մը յայտնած է թէ Երեւանի մեջ լոյս ընծայուած պարբերական ՛՛Բնօրրան՛՛-ը ունի յօդուածներ խօսուած Հրանտ Մաթեւոսեանի մասին՝ գտայ նաեւ այդ թիւերը, որոնցմէ առաջինին՝ թիւ 1(6) — 1997 թ.—թուին մէջ կար հարցազրոյց մը ընդմէջ Հրանտ Մաթեւոսեանի եւ Կլարա Թէրզեանի: Ահա այդ հարցազրոյցէն օրինակ մը, Մաթեւոսեանը կ՛ըսէ.
—«Աշխարհում շատ բան եմ սիրում, բայց ամէնից շատ սիրում եմ ընթերցողին»:
Ընթերցողները ինչպէ՞ս չհպարտանան վարպետի այս ելոյթէն:
Թէրզեանի մէկ հարցին որպէս պատասխան՝ Մաթեւոսեանը կը յայտնէ.
«Ի հարկէ կինօնկարը կինօնկար, բայց ես ուզում էի, որ դուք մի խօսք նաեւ, թէ ՛՛ի՞նչ նոր ստեղծագործութեան վրայ էք աշխատում, ի՞նչ հարցեր են զբաղեցնորմ ձեր միտքը՛՛:
1700 ամեակը ես չէի էլ յիշում՝ երբ սրանից քառորդ դար առաջ մի գործ սկսեցի գրել եւ գիտեմ, որ դրդապճառը եւ ասելիքը սա էր դարձեալ, անբարոյականութեան կատարում՝ մինչեւ, որ փլուզման ճայթիւնի եզրին հասնեն, եւ ահա, այդ ժամանակ մարդը որպէս բարոյական կեցուածք, որպէս բարոյական գոյ էութիւն՝ իրեն նոր է պահում եզրից: Եւ հասարակութիւնը որպէս ամբողջական մարմին՝ իր անհատններից մեկին օժտում է քրիստոսային յատկանիշներով եւ իրեն առաջնոդ կարգում: Նա կարող է
