Վերջապէս ահա Մահարիին կեանքի գործը.
–«1966 թ.–ին լոյս տեսաւ ՛՛Այրուող Այգեստաններ՛՛ վէպը։ 1920-ականներից մինչեւ 60-ականները, աւելի ստոյգ մինչեւ իր կեանքի վերջը Մահարին աշխատեց գեղարուեստական տեսք ու ձեւ տալ իրեն 40 տարի եւ աւելի տանջող հարցերին, որոնց մասին նա ուզում էր բարձրաձայնել։
Մահարու գիրքը 40 տարիների մտասեւեռումների արդիւնք է, յիրաւի գրողի կեանքի գիրքը, որ չէր կարող չամբողջանալ՝ ՛՛ Ի տուընջեան եւ ի գիշերի, առանց հաշուի առնելու հանգստի օրն ու Կիրակին, եթէ ոչ հինգ, ապա ապահովաբար չորս տասնամեակ է ինչ նրանք, իրենք անձա՛մբ ծեծում են իմ դուռը եւ խնդրում են, հրամայում, հարկադրում, կարգադրում, որ ես գրեմ իրենց մասին, որ արձանագրեմ նրանց գործերն ու անունները փառաց մատեանում՛՛, (Էջ358)»։
Այս սքանչելի վէպին մասին ահռելի վայնասուն բարձրացուցին գրողներ, քննադատներ, կուսակցութիւններ... մեղա՜յ, մեղա՜յ Արարատին նոյնիսկ կեղտ դնելով, գիրքին վրայ, գրողին դրան աոջեւ դրին կեղտի կոյտ... մարդիկ։ Այո՛, աւելի ուշ զղջացողներ եղան... Այս տողերը գրողը անսալով իր ուսուցիչ՝ Սիմոն Սիմոնեան պատուական գրողին, Մոսկուա մեկնելով փորձեց գտնել Մահարին, որ բացատրութիւն մը առնէ յարուցուած վայնասունին շուրջ։ Մոսկուայի Ուքրաինսկի կայարանին մէջ դիմաւորելով Փալանկայէն իր կնոջ հետ Մոսկուա ժամանող Մահարին ու ապա Մոսկուա պանդոկի 5-րդ յարկին վրայ զրոյցը մեր յայտնի դարձաւ Սիմոնեան գրողի ՛՛Սփիւռք՛՛ շաբաթաթերթին մէջ։
Մահարիին սիրտը կրնար ռումբի մը պայթիւնը ունենալ։
