մէջ միշտ ունի խորհուրդ մը՝ ընթերցողը մղելով խորաչափելու կարդացածը:
Ուրիշ մտածելու խօսքեր եւս կային այս էջերուն վրայ, որոնցմէ չեմ ուզեր զրկել ընթերցուղները.
— «Այս սիրելի — սարսափելի, խելացի — խելագար, հասկանալի աշխարհում՝ դաժան բան է մերկ լինել, լինել աշխարհի մերկացած նեարդը գրող:
Սպիտակ թղթի առջեւ ամէն վայրկեան կարելի է կաթուածար լինել»:
Տակաւին՝ այլ առակ լուարուք.
—«Գրականութիւնը աշխարհի ազնուանալու տառապալից ճիգն է: Դա գրականութեան կոչումն է ի ծնէ: Ինչպէս ստրկորդիները ծնում են ստրութեան մեջ, այդպէս էլ ամէն մի գրող յայտնտում է թիապարտի նստարանին»:
Այս տողերը զսպանակի՝ լարուած զսպանակի վերածեցին զիս:
Կարծէք չէր բաւեր այսքան, երբ տոմսի 5 — րդ էջին վրայ կարդացի.
— «Մաշակոյթի պատասխանատուութիւնը աշխարհի ճակատագրի մէջ վիթխարի է»:
Նաեւ.
—«Գիտե՞ս ինչ, կեանք է՝ եւ մի՛ ակնկալիր անփոթորիկ ծով. եւ եթէ խորտակւում ես՝ մեղքը քոնն է եւ ոչ թէ փոթորկինը, քանի որ փոթորիկը ծովն է: Ո՞ւր է խարի՛սխդ...»:
Այս հարցին՝ միտքէս բարձր ձայնով պատասխանեցի, խարիսխիս Հայաստանն է:
