Եթէ սփիւռքի ծնունդիս խարիսխը Հայաստանն է Ծմակուտի մէջ ծնած, խոտ հնձած, պատուաստ կատարած, կովէն սնունդ ստացած Մաթեւոսեանին գործը պէտք է ըլլայ... ի ծնէ:
Մի ձանձրացէք խնդրեմ, վերջին խօսք մը եւս կայ նոյն էջին վրայ.
—«Իրենց անցեալն ու ապագան նրանք ծրագրում են, այնինչ մեր վարքը օտար ձիու պէս մեր տակից փախչում է»:
Այսպէս, մենք ներկայ եղանք Մաթեւոսեանի փիլիսոփայական մէկ ելոյթին: Լսելու ենք նաեւ օրուան զեկուցաբերները՝ Նոյենբերի 17—ին:
Եւ որովհետեւ իմ ապրածս բնակարանը կը գտնուէր Կոմիտասի անուան նուիրած պողոտայի էն սկզբին, որոշեցի մարզանքի փոխան հետիոտն բարձրանալ վերելքն ի վեր դէպի գիտաժողովի վայրը ՝ Սլաւոնկան Համալսարան:
Բաւական մը բարձրանալէ վերջ՝ աճապարող հայուհիի մը հարց տուի.
«Տակաւին հեռո՞ւ է Սլաւոնական Հալմասարանը...»:
«Սովորում եմ այդ համալսարանում, էսա, աջ կը դառնանք եւ ուղիղ մի նեղ փողոց մեզ կը հասցնի ձեր ուզած համալսարանը: Կ՛ընկերանա՞ք ինձ»:
Սիրով ընկերացայ: Ժամանակին հասանք: Ուսանողներ ցույց տուին դահլիճին դուռը:
Նախքան այդ՝ վերստին աչքէ անցուցի ծրագիրը, Առաջին նիստ (ժամը 11.00—ից 12.30):
Տասը րոպէ ժամանակ ունէի: Մատնահարեցի կողքի սենեակներէն մէկի դուռ — «Բացուի՛ր Սեզամ»:
