Էջ:Հրանտ Մաթեւոսեանը եւ Ընթերցողները, Թորոս Թորանեան.djvu/65

Այս էջը հաստատված է

Խաւարն է խրտնում բարձրութեան ահից,
Խորութեան ահից աստղերն են քրտնում։
Լեռներդ կանգնել սարահարթերին
Իրարից ամպ ու ստուեր են խլում
Եւ որձաքարէ սաղավարտներն
Յաւիտենութեան աստղեր են կրում»։


Անշուշտ Քալանթարեանը եւ ոչ մէկ գրականագէտ դժուարութեան պիտի հանդիպէր Սահեանի մեղեդիներէն ընտրութիւն մը կատարելու համար՞

–«Պարզամիտ, տարեց, երեխայ,
Գեազբելիս դժուար լանջերից
Մի խտիտ երկինք եմ քաղել,
Աշխարհին նուէր եմ տանում»։


Որք՜ն ճիշդ կը համադրէ Քալանթարեանը.

–«Սահեանի բնապատկերն ունի նաեւ հայրենականչութեան եւ հայրենագիտութեան գործառոյթ։ Ինչպէս Թումանեանի Լոռին, Դեւբեդը, Իսահակեանի Շիրակն ու Արագածը՝ այնպէս էլ Սահեանի Գեազբելն ու Որոտանը, Սալվարդն ու Աղօթարան սարը հայ պոէզիայի մէջ լայնացրին Հայաստանի աշխարհարութիւնը»:

Հայաստանը քար առ քար իմացող հայր Ղեւոնդ Ալիշանի պէս, որ հնչեցուց իր բամբ Որոտանը՝ Հայոց սիրտերը աստղերուն բարձրացնելով։

–«Ախր ես ինչպէ՞ս վեր կենամ գնամ,

Ախր ես ինչպէ՞ս ուրիշ տեղ մնամ,