Վէպի ամբողջ պոէտիկան նպատակաուղղուած է այս առանցքային գաղափարը տեսանելի դարձնելուն։
Արեգը ընկերներ չունի (սպիտակած մազերի պատճառով երեխաները խուսափում են նրանից), իսկ ընկերուհին՝ Շողերը, նման է խուսափող շողի, որ ե՛ւ կայ, ե՛ւ չկայ: Դրանց փոխարէն Արեգը խաղում է կա՛մ գերեզմանոցում, կա՛մ լինում է վանքում, որի յատակին գրեթէ հողին հաւասարուած սրբերի շիրմաքարերն են, նոյնը նաեւ կողքի մատուռի գերեգմանոցում։ Մնացած ժամանակ նա մենակ է իր մտքերի հետ»։
Հեղինակը շարունակ կեանքի մութ երեսները ցոյց կուտայ, հրդեհ, մորթուած աքլոր, կտոր-կտոր եղած գորտ, ամայութիւն։ Մի՞թէ կեանքի մէջ չկան այլ երեւոյթներ...
Կան՝ Արեգի «Տեսիլները, մղձաւանջային երազները, երկիմաստ ու մոլորեցնող պատկերները... Գրքի նկարազարդումը աւելացնում է գրքի մռայլը»։
Այս բոլորը հաստատելէ յետոյ սպասելի էր, որ ՛՛Դիտանկիւն գործին հեղինակը արդար վերլուծումի ենթարկէր Հրաչեայ Սարիբեկեանի վէպը։ Հուր աչքերով զինուած հեղինակը կեանքէն միայն ու միայն սեւ երեւոյթնե՞ր մէկտեղած է։
Քալանթարեանը եթէ կարելի է ըսել, միայն հետեւեալ միտքը արտայայտած է.
–«Անշուշտ ամէնեւին էլ չի բացառւում, որ մեր ընկալումները չեն համապատասխանում հեղինակի յղացումներին»։
էքզիստենցիալիզմը միայն խաւա՞ր պիտի ներկայացնէր։
Երեւի Հրաչեային համար մեղմացուցիչ հանցանաց կերպ մըն ալ գոյառումի կ՝արժանայ.
