Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/156

Այս էջը սրբագրված է

Ռյաբինինը ականջ է դնում:

ԿԱԼՄԻԿՈՎԱ Ի՞նչն է վիրավորական:

ՇՈԻՐԱ Զգալ ինձ օտար...

ԿԱԼՄԻԿՈՎԱ Կոտրի՛ր քո մանկական ինքնասիրությունը, ժամանակն է։

ՇՈԻՐԱ Ես ուզում եմ շուտով հասկանալ ամբողջը և աշխատել, ինչպես դու։

ԿԱԼՄԻԿՈՎԱ Այն, ինչ ես հասկանում եմ, հասկանում էի համարյա քսան տարի։ Եվ չեմ ասի, որ ամեն ինչ հասկացել եմ: Ես նախազգուշացնում էի՝ քեզ համար դժվար կլինի։ Դու քիչ ես կարդում, ընդհանրապես... Վա՛տ ես սովորում։ Իմ մեջ ստեղծվում է այնպիսի տպավորություն՝ դու ուզում ես ընթանալ ո՛չ թե պրոլետարիատի հետ,այլ նրա առջևից:

ՇՈԻՐԱ Ճիշտ չէ։

ԿԱԼՄԻԿՈՎԱ Վախենում եմ, որ ճիշտ է: Պրոլետարիատի առջևում Լենինի դիրքն է և նրա նմանների։ Նմաններ քիչ կան, միավորներ, և նրանցից յուրաքանչյուրը անցել է բազմամյա դպրոց բանտերի, աքսորի, լարված ուսմունքի։

ՇՈԻՐԱ Մի՛ բարկանա։ Ինձ թվում է, որ դու և Յաշկան նայում եք ինձ վրա որպես ժամանակավոր օգտակարության:

ԿԱԼՄԻԿՈՎԱ Նո՛ւ, ամեն ինչ ժամանակավոր և Մնաս բարով, ես շտապում եմ։ Մտածիր քո մասին: Շո՛ւրկա, դու լավ, կամքի տեր մարդ ես, դու կարող ես լինել շատ օգտակար, բայց հարկավոր է խելքի բերել կամքդ: Գնացի: