յին հավասարությունը։ Այդ պատճառով էլ ռուսերենից կատարված թարգմանությունների մեջ գրեթե անհնար է ճշգրտորեն պահպանել բնագրի տաղաչավական գծագիրը, սխեման։ Անհրաժեշտ է գտնել այնպիս չափ, որը, բխելով հայկական ոտանավորի բնույթից, միաժամանակ առավելագույն չափով համապատասխանի բնագրի ռիթմական ոգուն և տրամադրությանը։ Գորկու բանաստեղծությունների թարգմանության մեջ Չարենցը տվել է խնդրի այդպիսի լուծման դասական օրինակներ։
Վերցնենք նախ «Մրրկահավի երգն» ու «Բազեի երգը»։ Բնագրում առաջինը գրված է քորեյական, իսկ երկրորդը՝ յամբական չափով։ Ճիշտ է, իր այդ գործերը Գորկին տպագրում էր արձակի ձևով, առանց տեքստը տողերի բաժանելու: Սակայն դա չի խանգարում, որ դրանք ընկալվեն իբրև բանաստեղծություն, որովհետև, բացի շեշտերի կանոնավոր դասավորությունից, մշտապես առկա է նաև մի ուրիշ ռիթմական գործոն. «Բազեի երգը» սկզբից մինչև վերջ կայուն հատվածների շնորհիվ բաժանվում է 5 վանկանի մասերի, իսկ «Մրրկահավի երգը»՝ 8-վանկանի մասերի, որոնք ընթերցելիս որոշակիորեն առանձնանում են իրարից: Ահա օրինակներ.
«Բազեի երգից».
Пускай ты умер!.. /Но в песне смелых/ и сильных духом /всегда ты будешь/ живым при мерам /призывом гордым/ к свободе, к свету!
Безумству храбрых /поём мы песню!
«Մրրկահավի երգից».
Над седой равниной моря /ветер тучи собн-
