Դառնում է արքան պատերազմից։
Գնում է— զայրույթից դողում է։
Լսում է— թփի ետևից
Մի աղջիկ ծիծաղում է։
Ահեղ կիտելով հոնքերը դեղին
Արքան մտրակեց ձիուն՝ փնչալով,
Հարձակվեց վրան, ինչպես փոթորիկ,
Եվ գոռաց՝ զրահը ցնցելով․
— Ի՞նչ ես ես դու— գոռաց նա չար ու կոպիտ,—
Ի՞նչ ես դու, աղջի՛, ցցել ատամներըդ․
Կործանեց, հաղթեց ինձ թշնամին,
Իմ ամբողջ զորքը կոտորվել է.
Գերի է ընկել շքախումբըս ողջ․
Գնում եմ ահա, որ նոր զորք բերեմ․
Ես— արքան եմ քո, սիրտըս— վիշտ ու ոխ,—
Հիմար ծիծաղըդ ես ո՞նց համբերեմ։»
Շապիկը կրծքին շտկելով հազիվ՝
Աղջիկը ասաց արքային զազիր
— Ես խոսում եմ, տե՛ր, հետն իմ սիրածի,—
Տե՛ր-արքա, դու, լավ է— հեռացի՛ր։—
Արքաների հետ խոսելու համար
