Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/63

Այս էջը սրբագրված է

Իր գործն հմտորեն կատարում է հար—
Բայց ավելորդ են համարում նրան։
Վիրավորիչ է, իհարկե, սա քիչ․
Բարկանում է մերթ մարդկանցից նա է՛լ,
Եվ, բարկանալով, տանում է կյանքից
Ո՛չ նրանց հաճախ, ում պե՛տք է տանել,
Է, սատանայի՞ն սիրի նա գուցե,
Անհագուրդ շնչի դժոխքի հրով,
Հեկեկա սիրո ցավից ու խոցից,
Նրա հետ մեկտեղ արբենա սիրով


                            III

Աղջիկը՝ կանգնած Մահի առաջին
Սպասում է հարվածին Մահի։
Փնչում է Մահը,— խղճում է զոհին —
— «Ինչքա՜ն էլ ջահե՛լն է, նայի՛ր․․․
Ի՞նչ ես արքային ասել կոպտաբար․
Սպանեմ պիտի քեզ դրա համար ․»

— Օ, մի՛ բարկանա,— աղջիկը ասաց․
Ինչո՞ւ ես իզուր բարկանում վրաս․
Առաջին անգամ համբուրում էր ինձ
Սիրածս՝ թփի կանաչ հովանում,
Իսկ արքան— փախչում էր պատերազմից․
Ի՜նչ արքա, ի՜նչ բան— այդ լույս վայրկյանում․․․
Դե, ես էլ ասի արքային, նրան․
— Հեռացի՛ր, արքա՛, այստեղից։—
Լա՛վ էի ասում, կարծես թե, սակայն
Տես՝ ինչքա՜ն եղավ անտեղի․․․