Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/64

Եվ Մահից, գիտեմ, ազատում չկա․
Մեռնելո՛ւ եմ, գիտե՛մ, չըսիրած,—
Բայց ամբողջ հոգով խնդրում եմ, ո՜վ Մահ,—
Թույլ տուր, որ մեկ է՛լ համբուրեմ նրան․ ․

Տարօրինակ էր զրույցն այս Մահին․
Ո՞վ է Մահվանից նման բան ուզում ..
Մտածեց՝ էլ գործ կըմնա՞ իրեն,
Թե չհամբուրվեն մարդիկ աշխարհում ․

Եվ, տաքանալով արևի ներքո,
Մահն ասաց՝ մոտիկ կանչելով օձին․
— «Գնա՛, համբուրվի՛ր— և ե՛տ եկ շուտով
Գիշերը՝ քո՛նն է, կըսպասեմ— լուսին։»

Եվ նստեց քարին։— Օձը ժանիքո՛վ իր
Մահվան գերանդին է լիզում։
Աղջիկը բախտից հեկեկում է,
Փնչում է Մահը․— «Դե գնա՛, դե՛, շո՛ւտ։»


                            IV

Գարնան արևով քնքուշ տաքացած,
Մահը արձակեց տրեխները հին,
Հենվեց չոր քարի— և խորը քնեց։
Եվ վատ մի երազ այցելեց Մահին։

Իբրև Կայենը, ծնողը նրա,
Իր թոռանթոռի՝ չար Հուդայի հետ,
Երկուսն էլ զառամ,— ելնում են լեռո,
Երկու իժի պես սողում են կամաց։