Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/66

Այս էջը սրբագրված է


— «Տե՜ր»,— հառաչում է մռայլ Կայենը,
Երկինք նայելով մարած աչքերով․
«Տե՜ր»,— հայցում է չար Իսկարովտացին՝
Աչքերը հողից չըբարձրացնելով։

Վերը, ամպի մեջ, լույս լերան վրա
Տերն, ընկողմանած, կարդում է մի գիրք
Վառ աստղերով է այդ գիրքը գրված,
Մի էջն է նրա— Ծիր-Կաթինն անհուն։

Կանգնած է վերը Հրեշտակապետն՝
Ըսպիտակ ձեռքում— կայծակների խուրձ,
Ուղևորներին ասում է նա խիստ․

— «Հեռացե՛ք,— աստված ձեզ չի՛ ընդունի։»

— «Միքայե՛լ»— տխուր հայցում է Կայենն․
Մե՜ծ է հանցանքս աշխարհի հանդեպ՝
Ե՛ս ծնեցի կյանքն ըսպանողին․
Ե՛ս եմ հայրն ըստոր, անիծյալ Մահի։»

— «Միքայե՛լ»— տխուր ասում է Հուդան․
Գիտեմ՝ Կայենից հանցապա՛րտ եմ ես,
Քանզի մատնեցի գարշելի Մահին
Լույսի պես պայծառ սիրտը աստուծո։»

Եվ աղերսում են նրանք երկուսով․
— Միքայե՛լ,— տերը մեզ մի խո՛սք միայն,
Թող մի խոսք ասի, թող խղճա լոկ մեզ—
ՉԷ՞ որ ներումն մենք չենք աղերսում։»