Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/70

Երկընքի նման մարմնով իր լուսեղ
Իր սիրած տղին ծածկելով Մահից—
Պատասխան տվեց Աղջիկը խիզախ․
— Սպասի՛ր մի քիչ, դեռ մի՛ հայհոյի,
Աղմուկ մի՛ հանիր, մի՛ դիպչի սրան,
Մի՛ հնչեցրու գերանդին քո սուր․
Կըամ, կմըտնեմ իսկույն գերեզման—
Միայն թե սրան— երկար կյա՛նք դու տուր։
Մեղավոր եմ ես, չեկա ժամկետին,
Կարծում էի, որ— դու շա՜տ ես մոտիկ,
Թո՛ւյլ տուր սիրածիս ես գրկեմ էլի—
Կյանքը նրա հետ շա՜տ Է ցանկալի․․․
Նա էլ— լա՜վն է շատ նայի՛ր՝ հուրհուրան
Ինչպիսի՜ չքնաղ, ինչպիսի՜ վսեմ
Հետքեր է թողել նա կրծքիս վրա․
Տես՝ կակաչներ են կրակե ասես »

Մահն, ամաչելով, կամաց ծիծաղեց․
— Արևի հե՜տ է համբուրվել ասես ․․
Բայց— մենակ դու չե՛ս իմ հոգսը կյանքում,
Շատերի՛ն պիտի ես մահ տամ ու քուն․
Ես ժամանակին լա՛վ եմ ծառայում,
Գործ շատ կա, իսկ ես— զառամ եմ արդեն
Ամեն մի վայրկյանն ինձ թանկ է կյանքում—
Հավաքվի՛ր, աղջի՛, ժամանակն է, դե՛ ․ »

Պնդում է աղջիկն —

               «— Իմ սիրածը ինձ
Երբ գրկում է— էլ ո՛չ երկինք, ո՛չ հող
Լցվում է հոգիս կարոտով աննինջ,
Վառվում է իմ մեջ երկնային մի շող ․