Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/71

Այս էջը սրբագրված է

Էլ սարսափ չկա գալիքի հանդեպ,
Ո՛չ մարդ է էլ պետք, ոչ երկինք անհուն․
Մանկան պես- խինդը իրենո՛վ է խենթ,
Եվ իրենո՛վ է սերը հիանում ․․»

Լսում է մահը, մտածկոտ ու սև,-
Էհ, ո՞նց կասեցնի այս երգը անվերջ․ ․
Չի՛ք աստված կյանքում - արևից վսեմ,
Չի՛ք կրակ - սիրո կրակից անշեջ․ ․


                            VII

Լուռ է մահը, իսկ զրույցներն աղջըկա
Հալում են չոր ոսկորները նրա հին,
Մերթ սառեցնում և մերթ կիզում են նրան,-
Ի՞նչ պիտի տա Մահու սիրտը աշխարհին։

Մահը - մայր չէ․ բայց կի՛ն է նա և նրա
Սի՛րտն էլ անշուշտ մտքից ուժեղ է և խիստ․
Իր մութ սրտում կան բողբոջներ հուրհուրան
Կարոտանքի, վրդովմունքի և խղճի։

Նրանց, ում նա սիրում է խոր իր սիրով,
Ում սիրտը որ չար կարոտով է լեցուն -
Գիշերները նա որպիսի՜ կարոտով
Մե՜ծ հանգըստի զրույցներ է շշնջում։

- «Է՛հ, ի՜նչ,- ասաց Մահը.- «Հրա՜շք թող լինի,
Թույլ եմ տալիս - ապրի՛ր, ապրի՛ր դու, միայն․․․