Սա մի շատ ճշմարիտ պատմություն է, և ես այն կսկսեմ այսպես․
— Հանկարծ այն պուրակում, ուր տեղի ունեցավ այս հետաքրքիր դեպքը, երգող բոլոր թռչուններից ընդհանուր ուշադրություն գրավեց մեկը, որի երգած երգերը համակված էին ո՛չ միայն հույսերով, այլև համոզվածությամբ։
Մինչ այդ, բոլոր թռչունները, վախեցած և [ճնշված] վրա հասած գորշ ու դժնի եղանակից, երգում էին երգեր, որոնք այն պատճառով էին միայն երգ անվանվում, որ երգվում էին․ նրանց մեջ տիրապետում էին [ծանր,] մելամաղձոտ և անհույս նոտաները, և ունկնդիր-թռչուններն սկզբում համարում էին դրանք մահամերձի խռպոց, բայց հետո հեզտհետե ընտելացան և նույնիսկ սկսեցին գտնել դրանց մեջ զանազան գեղեցկություններ— մի բան, որ, այնուամենայնիվ, նրանցից մեծ ջանք էր պահանջում։
Պուրակում բոլորին տոն էին տալիս ագռավները, թռչուններ, որ իրենց էությամբ հոռետես են և, բացի քիչ թե շատ բարձր կռկռոցից, ոչնչի ընդունակ չեն։ Ուրիշ ժամանակ նրանց վրա ուշադրություն էլ չէին դարձնի, բայց այժմ, երբ նրանց ձայները տիրապետում էին,
