«Սիրում եմ նկարել՝ եւ նկարելով մարդկանց կողքին լինել»:
«Իբրեւ հայ մարդ՝ չեմ կարող անտարբեր լինել իմ ժողովրդի վիճակին, իմ ժողովրդի պատմութեանը, այդ պատճառով Էլ, երբեմն-երբեմն յօդուածներ եմ գրում՝ այդքանով մասնակցութիւնս բերելով քաղաքականութեանը։
Ես ոչ թէ քաղաքականութեան եմ մասնակցում՝ այլ պարզապէս ուզում եմ իմանալ ինչ է կատարւում երկրում։ Եթէ մենք չիմանանք մեր ժողովրդի պատմութիւնը, չիմանանք ի՞նչ է կատարւում այսօր, ի՞նչ վիճակում է ժողովուրդը՝ ինչպէ՞ս պիտի ապրինք» :
«Կեանքս վերջանում է արդէն, բայց ես նոր-նոր մտածում եմ կեանքը բացատրելու մասին՝ անշուշտ ինծի համար։ Անշուշտ անկարելի է մէկ նախադասութիւնով ասել, որ կեանքը այս է, եւ այսպէս՝ է եւ վերջ։
Վերջերս սկսեցի մտածել պատահականութեան մասին։
Կեանքի մէջ՝ կարծում եմ, մարդը երբոր մտածում է ապրած կեանքի մասին, անկարելի է, որ պատահականութեան չանդրադաոնայ։ Նոյնիսկ սկսեցի հարց տալ, թէ կեանքը ինքը մարդու ծնած պահից մինչեւ վերջը, պատահականութիւններու շարան մը չէ: Չեմ ուզում այս մասին փիլիսոփայել, բայց պատահականութիւններու յաջորդականութեան մէջ անպայման օրինաչափութիւն մը չկա՞յ։
Հայրս ինչո՞ւ ինձ տարաւ եւ հինգ տարեկանիս արձանագրեց անգլիական վարժարան մը՝ երբ ինքը լաւ հայերէն գիտէր, հայկական կրթութիւն էր ստացել Այնթապի Աթենական դպրոցում։
