Հայերն ունէի՞ն յանցանք։ Գործո՞ւմ են սխալներ, վճարո՞ւմ են այդ սխալների համար։ Անկասկած։
Ինչո՞ւ մոռացել էին, որ ապրում են շարժուող հողի վրայ, այն է ինչպէ՛ս շարժուող։ Վկայ՝ կործանուած եկեղեցիները, վկայ 1926 թուի Լենինականի երկրաշարժը։
Որեւէ հայ ղեկավար ամենափոքր փորձն արե՞լ էր Մոսկուային հասկացնելու համար՝ որ այդ ոճի շինարարութիւնը մահացու վտանգաւոր է մեր ժողովրդի համար։
Չէր արուել։
Անօրէն շինարարութիւնը, միլիոնների գողութիւնը ցեմենտի երկաթի, տարբեր նիւթերու, եւ շինարարական որակի անկու՞մը։ Ոեւէ մէկը պատասխանատուութեան կանչուեցա՞ւ, ոեւէ մէկը պատժուեցա՞ւ։
Մեզի մնացին աղէտի գօտի, հազարաւոր անտուն մարդիկ՝ ծայրագոյն թշուառութեան մէջ, մեզի մնաց նաեւ այն՝ որ իմացանք թէ հայ մարդը հասել է այլասերման ճահճի յատակը։
Երբ կարդացի Փաւստոս Բիւզանդը՝ նոր հասկցայ, որ մինչ այդ ես պակաս հայ եմ եղել։ Ամէն մարդ պէտք է որ կարդայ Օրմանեան Պատրիարքի «Ազգապատումը»...»։
Խօսք կայ «Դեկրետի» մասին
Լսենք.-
««Դեկրետը» մեր ուղղագրութիւնը փոխելու մասին էր, 1922 Մարտի 4-ի դեկրետով Հայաստանում կատարուած ուղղագրական բարեփոխութիւնը (իսկ ինչո՞ւ ոչ՝ չարափոխութիւնը)՝ որը արեւելահայ ուղղագրութեան հիմքն է»:
Յակոբեանը հոգիի լարումով կը շարունակէ.-
