«Ուղղագրութիւնը Աբեղեանի անունին կարելի է կապել, բայց դեկրետը ո՞ւմ անունին հետ պիտի կապել։
Աբեղեանը չէր կարող դեկրետ հրապարակել։ Հնարաւոր է, որ Աբեղեանը ուզենար բարեփոխել Մեսրոպեան ուղղագրութիւնը, մինչեւ կեանքի վերջը շարունակէր իր հետազօտութիւները, որոնք իր հայագիտական աշխատանքներուն կարգին մնային իր գիրքերուն մէջ։
Չեմ հաւատում, որ Աբեղեանը ուզենար տեսնել մեր երեխաներու ձեռքերում հայերէն լեզուի դասագրքեր՝ Մեսրոպ Մաշտոցի ողղագրութենէն տարբեր ուղղագրութեամբ։ Այստեղ է, որ լսւում է Պօղոս Մակինցեանի անունը։ Չեմ գիտեր իրապէս Մակինցեան ինչ դեր ունեցած է դեկրետի հարցում, բայց գիտեմ, որ ինքը ափսոսանքով էր նշել, որ չէր արժեր Մեսրոպեան ուղղագրութեան ձեոք տալ, եթէ նաեւ Մեսրոպեան գրերը չփոխարինուէին լատինական տառերով։
Սպաննութիւնը կիսատ էր մնացել:
Ի՞նչ էին ուզում այս մարդիկը հայ Ժողովրդից։ Խեղճ հայ ժողովուրդ, եթէ դուն արժէք մը ունիս՝ այդ ալ քու ազգային ըլլալդ է։ Ուրացա՞ր ազգդ՝ դուն ոչինչ ես։ Որովհետեւ ապագայնացած այդ խումբը (որուն մաս էր կազմում Պօղոս Մակինցեան)՝ յետոյ ոչնչացուց դահիճ ընկ. Ստալինը։ Այդ ողորմէլի խումբը մի երգ սորված էր՝ այս հին աշխարհը մինչեւ հիմքերը փորելու երգը։ Բայց Հայաստանում ի՞նչ մնացած էր՝ որ փորէին մինչեւ հիմքերը, եւ գտան 1600 տարուայ սրբութիւն սրբոց հայ ուղղագրութիւնը (Մեսրոպին)՝ հիմքերը քանդելու եւ քանդելու համար։ Չէ՞ որ իրենց նախահայրը ընկեր Փանչունին էր, որուն համար «քանդելը» նշանակում էր «շինել»։
