Ասենք որ Սարեանը արդէն մասնակցում էր Եւրոպայի մշակոյթի ստեղծմանը, ստեղծագործում, հասել էր բացառի՛կ յաջողութեան։ Իր հանճարը բացայայտ էր...
Յիշեցնեմ, որ 19-րդ դարուն մենք Եւրոպական այդ մշակոյթի հետ մեր բնական կապը եւ տեղը հաստատել էինք՝ հանճարեղ ծովանկարիչ «Ադմիրալ» Յովհաննէս Սյվազովսկիի սքանչելի նկարչութեամբ... Ահաւասիկ Մոսկուայից մինչեւ Նիւ-Եորք՝ արուեստի «Մետաքսի ճանապարհի» քարաւանապետերէն մէկը։
Սարեանը եկաւ վերցնելու դրօշը։
Եթէ Սարեանը մնար Մոսկուայում, կամ գնար Փարիզ կամ Նիւ-Եորք ոչ մէկ կասկած կայ, որ նա պիտի կարողանար իբրեւ նկարիչ ապրել, ստեղծագործել եւ գնահատուել բարոյապէս ու նիւթապէս։
Բայց Սարեանը եկաւ Հայաստան՝ հայրենիք, տկար, աղքատ, խեղճ հայրենիք՝ քանի որ ինք Հայաստանի համար աշխարհ եկած էր, հա՛յ ժողովուրդին համար աշխարհ եկած էր։
Ինչու Կոմիտաս վարդապետը չէ՞ր կրնար ստեղծագործել Փարիզում։ Ալեքսանդր Թամանեանը չէ՞ր կրնար կառուցել շարունակել Մոսկուայում»:
«Սիրողական Արուեստաբանութիւն»
Գրութեան մէջ կը կարդանք
«Այսօր նկարչութեան կիրառումը սերտ կապի մէջ է զարգացող տեխնիկայի հետ։ Նկարիչին դրոշմը ամէն տեղ կայ որին նոյնիսկ չենք անդրադառնում, այնքան՝ որ նկարչին գործը թափանցում է բնականօրէն մարդու ապրելակերպին։
