Վաղնչական ժամանակներէն ծանօթ նկարչութիւնը սկսած քարայրներու մէջ նկարուածներէն (ասում են որ 30.000 տարիների հնութիւն ունեն) մինչեւ 20-րդ դար, մարդ արարածը ստեղծել է սքանչելի նկարչութիւն որ մեզ միշտ հիացրել է, անկախ ստեղծման ժամանակից եւ տեղից։
Լաւ նկարչութիւնը չի՛ հնանում, չի՛ կորցնում իր ներգործելու ուժը։
Նկարչութեան մէջ հիմնական հերոսը եղել է մարդը։
Անշուշտ կ'ուզեմ ըսել վերջին խօսքս, որ նկարիչը չի կարող չնկարել այն՝ ինչ զինքը յուզում է, եւ մղում նկարելու»:
Երբ կը կարդայի Յակոբեանի մտածումն ու հոգիի ձօներգն ուղղուած Մեծն Սարեանին՝ կը խորհէի թէ հայ նոր Առաքեալ մը հայկական սաղմոսներ յօրինած է, այնքան բանաստեղծական ու գիտական որ Յակոբեանի սաղմոսներուն ոսկի թելերն են Սարեանը, Կոմիտասը, Թամանեանը, իսկ Սբ. Մեսրոպ՝ ադամանդակուռ թելը։
Ու դուն պիտի մնաս հա՛յ սաղմոսերգու՝ որպէս հայ ոգիի նո՛ր պոռթում։
Բայց երբ կը խօսի Մինասի մասին՝ կ'աճապարէ ըսել.-
«Ինչո՞ւ կեանքի մէջ կայ դառնութիւն ու վիշտ», նկատի ունենալով Մինասի արուեստանոցին հրդեհուիլն ու անոր արկածահար մահը։
Ու կ'աւելցնէ.–
«Բնութիւնը այս մարդուն ստեղծած էր գեղեցիկ, հմայիչ՝ եւ նրան օժտել էր ամենաազնիւ յատկութեամբ, մարդը ուրախացնելու բացառիկ յատկութեամբ։ Բայց ինչո՞ւ ճակատագիրը այս մարդուն հանդէպ պիտի ըլլար այնքան անողոք»:
Ու կը շարունակէ.-
