— Եկա՞ր, խե՛նթ անտեր։
Մոսես ախպարը կարևորություն չտվեց և ուղիղ քշեց ներս, թափեց բերածը խարխուլ մի թախտի վրա և ասաց.
— Կըսեյիր փարա չունիմ, տե՛ս։
Խաչխաթուն քորոն պատրաստվել էր մեծ ձայնով գոռալու, թե ինչո՞ւ ներս մտար, բայց տեսնելով միսը, հացը և բանջարեղենը՝ մատը տարավ բերանը և բացականչեց.
— Քա՜…
— Տեսա՞ր, ինծի Մոսես ախպար կըսեն։
Խաչխաթուն քորոն տնտղեց միսը, հացը և բանջարեղենը և շշնջաց.
— Քա՛, երազ չէ՞,— և դառնալով Մոսես ախպորը՝ ասաց.
— Ձեռքդ դալար…
— Հըլե շատ փարա ունիմ,— հպարտությամբ հաստատեց Մոսես ախպարը և, նորից ծոցից հանելով լրագրի կտորները և պապիրոսի թղթե շապիկները՝ ցույց տվեց Խաչխաթուն քորոյին։
Խաչխաթուն քորոն էլի ապշեց.
— Մեղա՜, տեր աստված, ե՞ս եմ խենթը, թե դուն։
— Դո՛ւն ես, դո՜ւն,— հայտարարեց Մոսես ախպարը։
Լռությունից հետո Մոսես ախպարը հարցրեց.
— Փատ ունի՞ս։
— Քիչ մը կաղըշնա (վայրի բույս, փշոտ և անպետք) ունիմ։
— Կաղըշնայով բան չեփիր, երթամ փատ բերիմ,— ասաց Մոսես ախպարը և քայլեց դուրս։
— Կեցի՛ր, ես ըլ հետդ գամ։
— Եկո՛ւր, ղուրբան, եկո՛ւր։
Երբ դուրս էին ելնում, Մոսես ախպարը ձեռքը հպեց Խաչխաթուն քորոյի ուսին։ Խաչխաթուն քորոն ոչ միայն չնեղացավ, այլև ներողամտությամբ ժպտաց նրան։
— Վա՛, թուշդ կռծիմ,— բացականչեց Մոսես ախպարը։
— Դե՛ խե՛նթ շուն, մի լպստվիր, առաջս ընկիր,— սաստեց Խաչխաթուն քորոն, բայց խորագույն հաճույք զգաց նա Մոսես ախպոր խոսքից։
Նրանք գնացին շուկա։ Մոսես ախպարն ուղիղ քշեց
