1827 թուին անագորոյն մահը վրայ հասնելով ամբողջ ծրագիրը տակն ու վրայ է անում։
Գէորգ Մանուկեանն իր մահից առաջ պատրաստում է և թողնում մի կտակ, որով հետևեալ հիմնարկութիւններին ևս մասն է հանում իր ճոխ հարստութիւնից, այսպէս,
| Ռուփի | |
| Երուսաղէմի Հայոց ս․ Յակովբայ վանքին | 10,000 |
| Կալկաթայի Հայոց Մարդասիր․ ճեմարանին | 30,000 |
| Մադրասի հայոց դպրոցին | 30,000 |
| Նոր–Ջուղայի Ամենափրկչեան ս․ վանքին | 10,000 |
| Ն․-Ջ․-ի ս․ Կատարինեան կուսանաց վանքին | 5,000 |
| Ս․ Էջմիածնի Մայր Աթոռին | 25,000 |
| --------------- | |
ընդամենը՝ |
110,000 ռ․ |
Վերջին գումարի տոկոսները երջանկայիշատակ Գէորգ Դ․ կաթուղիկոսը յատկացնում է իր հիմնած Գէորգեան ճեմարանին։[1]
Աղա-Գէորգը անժառանգ լինելով, նրա մահից յետոյ հարստութիւնը հասնում է երկու քոյրերին՝ տ․ Մարիամին և օր․ Թագուհուն։ Սրանք ևս իրենց հանգ․ եղբօր բարի օրինակին հետևելով, ազգասիրական և բարեգործական առատաձեռնութեամբ առաջինն են լինում ամբողջ Ջաւայում։ Առանձին գութ և խնամք են տածում դէպի կարօտաւորները, սնանկներն ու պանդուխտները, որոնց համար իրենց տունը դարձնում են ուղղակի ապաստանարան։
ԹէպԷտև մանուկ հասակում էին թողել իրենց ծննդավայրը՝ Նոր-Ջուղան, սակայն այնքան զօրեղ և ջերմ է լինում նրանց սէրը դէպի իրենց հայրենիքը, որ Նոր–Ջուղայում այն ժամանակները պատահած ամեն մի դժբախ-
- ↑ «Արարատ» 1876 թ․ No 9։
