Ե․
1800 թուականին Նոր-Ջուղայում մի չքաւոր ընտանիքում ծնւում է Մանուկ Յորդանանեանը։ Նրա ծնողները աղքատ էին և դժուարութեամբ ձեռք բերում իրենց օրական պարէնը՝ ջուլհակութեան արհեստով։
Մանուկը իր պատանեկութեան օրերը անց է կացնում Նոր Ջուղայում, հօրն օգնելով նրա պարապմունքների մէջ և պատրաստւում հօրից յետոյ շարունակելու նրա արհեստը՝ ջուլհակութիւնը։
Այս ժամանակները Նոր-Ջուղայի այն շրջանն էր, երբ Ֆաթալի-Շահը ժառանգելով պարսից գահը, թէև վերջ էր տուել իր նախորդների օրով յատկապէս հայերին տանջելու համար ստեղծուած մի շարք հարստահարութիւններն ու կեղեքումները, թէև բռնութեան ճիրաններում խոշտանգուած Նոր-Ջուղայի սակաւաթիւ հայերը սկսել էին կամաց-կամաց շունչ քաշել և իրենց արդար վաստակի տէրը դառնալ, սակայն դժբախտաբար բռնութեան թողած պակասը բնութիւնն է շտապում լրացնել։
1815 թուին վրայ է հասնում «Սադրի» կոչուած սովը, որ ամբողջ երեք տարի է տևում։ Այս ժամանակամիջոցում, չքաւորութիւնն այն աստիճան հալում, մաշում է Նոր-Ջուղայեցի հայերին, որ նրանց ուղղակի օրուայ հացի կարօտ է դարձնում։
1816 թուին տեղի է ունենում «Ջամբօռների» կոչուած կռիւը, որ նոյնպէս բաւական թանգ է նստում Նոր-
