Ու հազար կյանքով քու դարդին մեռնեմ,
Բալեքիդ մատա՛ղ, մատա՛ղ քու սիրուն.
Մենակ մի կյանքը թո՛ղ ինձի պահեմ,-
Է՛ն էլ քու փառքի գովքը երգելուն,-
-Որ արտուտի պես վե՜ր ու վե՜ր ճախրեմ
Նոր օրվա ծեգիդ, ազի՛զ հայրենիք,
Ու անո՛ւշ երգեմ, բա՛րձր ու զիլ գովեմ
Կանաչ արևըդ, ազա՛տ հայրենիք...
«Է՜յ, ջան հայրենիք»
Ավ.Իսահակյան
Մենք խաղաղ էինք մեր լեռների պես,
Դուք հողմերի պես խուժեցիք վայրագ:
Մենք ձեր դեմ ելանք մեր լեռների պես,
Դուք հողմերի պես ոռնացիք վայրագ:
Բայց մենք հավերժ ենք մեր լեռների պես,
Դուք հողմերի պես կկորչիք վայրագ:
Հ.Շիրազ
«Էքսպրոմտ»
Մի քանի օր է՝ գյուղում եմ: Սակայն ապրում եմ գյուղից բավականին հեռու բաց դաշտում, ու կան հիանալի մի քանի տնակներ... Անհուն մի լռություն, խորունկ մի խաղաղություն է տարածված դաշտերի և անտառների վրա, մի կայուն, մի անսկզբնական լռություն, որով կարծես հագեցած լինի օդի ամեն մի հյուլեն, թեև մթնոլորտը ամբողջ օրը լցված է անտանելի, անընդհատ շառաչյունով և թռչունների ճռվողյուններով, բայց բնության մեջ այնքան բնական են այս ձայները, այնքան տրամաբանական, որ բնավ չեն խոցում այս հին, նախակերտ լռությունը: Զգում եմ, թե ինչպես մեծ քաղաքի աղմուկից և թույնից գրգռված և պրկված ջղերս այս անդորրության մեջ ազատվում են իրենց լարվածութույնից և բեռի ծանրությունից, և այս բուժիչ լռությունը ծծում եմ անհագաբար, և խաղաղությամբ տարածվում է հոգուս մեջ, և հոգիս ներդաշնակվում է բնության հետ: Ինչքան գոհ եմ, որ հեռացել եմ քաղաքից՝ այդ բոլոր աղմուկից, ժխորից, վազքից, տենդից ու տապից, այդ բյուրավոր մարդկանց դեմքերից, նրանց շնչից ու խոսքերից, նրանց քայլերի ու գործերի աղմուկից, քաղաքից՝ աններդաշնակ, խառնիճաղանջ, մղձավանջային թոհուբոհից:
Թափառում եմ և խորհում. քաղաքը, քաղաքակրթությունը խաբում է մարդկանց, շլացնում է, քաշում իր ամեհի շրջապատի մեջ և ոչինչ չի տալիս: Թվում է, որ ես կամ, ես անէացել եմ, չկա ժամանակ և նյութ, չկա տարածություն և շարժում...
Ավ.Իսահակյան, «Հիշատակարան»
