Այս էջը սրբագրված է
Արծիւ, ծիծառ ցիր ու ցան:
Մինչդեռ երկրի գոլորշուց՝
Ծով-ովկեանի ջինջ փոշուց
Ո՛չ մի լուր կար, ոչ էլ ձայն—
Օրն ու ժամը դար դարձան:
Աստուած կանչեց արևին,
Սիրով ժպտաց բարևին,
Հրէ, բոսոր-լուսահեղ
Տուեց նրան նետ-աղեղ.
«Գնա՛, ով քաջ պտտանի,
Գտի՛ր փոշին օվկեանի,
Քեզ արշալոյս-վերջալոյս
Կը տամ ընծայ, աչքիս լոյս»:
Երկիր փախած գոլորշին՝
Ծով-ովկեանի ջինջ փոշին,
Որ սիրատարփ անուրջում
Իր սիրերգն էր մրմնջում,
Քընաթաթախ հառաչեց,
Հուր նետերից շուտ հալչեց,
Դեմքով տխուր, մեղապարտ
Ճոճուեց երկինք լուռ, հանդարտ:
Աստղ ու լուսին վեր թռան,
Սգի քօղը վար առան
Երկինք ուրախ, գոհ ժպտաց,
Ոգիք թռան գրկաբաց:
Այն օրուանից մինչ այսօր
Արփին հպարտ՝ հուր-բոսոր,
Երբ ծագում է, մայր մտնում
Հըրաշավառ զենիտում,
Երկրից ելած գոլորշին՝
20
