Այս էջը սրբագրված է
ԵՐՋԱՆԻԿԸ.
Գիշերն իջաւ. ճամբայ ընկաւ
Մայր—լուսին,
Մի անտարբե՜ր, անհոգ ժպիտ
Երեսին...
Ամպիկները նրա ճամբին
Բոլորուած
Յետ-յետ փախած՝ կասես լոյսից
Մոլորուած:
Ո՞ւր էք փախչում, այ տխմարներ
Շող-լոյսից...
Շուրջը պատէ՛ք, շողեր առէ՛ք
Երեսից...»
Ամպիկները — տխո՜ւր, տրտո՜ւմ
—Լողալով...
Երգ երգեցին հեծկլտանքից
Դողալով.
—Աշխարհի մէջ տառապանքի
Մարդկութեան
Աղի-լեղի արցունքները
Մեզ ծնան.
Մենք վեր ելանք երկնից գութ, սէր
Հայցելու
Ժանտ գերութեան կսկիծներին
Վերջ տալու...
Լուսինն առա՜ղ, Տիրոջ առաջ
Բարեխօս
Չուզէ՛ լինել–անտարբեր է,
Լո՜ւռ, անխօ՜ս...
33
