Այն վառ սէրը—որ չարգելեց Լինել ինձ մարդ, կին և մայր, Որ ընկերիս միշտ ըսփոփեց՝ Երբ մենակ էր, վշտահար... Ինձ մի՛ սիրիր ծաղկի նման, Կուզեմ ապրել արժանի՝ Որպէս հիւլէն՝ վշտի տիտան, Որպէս զաւակ խուժանի...
39