մօտ էր, ուր հայկական զօրքերը 10րդ դարու սեմին յաղթական ճակատամարտ մը մղած էին ներխուժողներու դէմ:
Պատմութիւնը կ՚ընթանայ իր սեւ եւ սպիտակ կէտերով։
Մենք երբ կռուած ենք, շահած ենք սպիտակ կէտեր, երբ փախած ենք սեւ կէտերու արժանացած ենք։
Այսօր աղջկանս՝ Անիին միջոցով, որոշ թելադրութիւններ կ՚ուզեմ յանձնել թուղթին, իմ արկածահար ըլլալուս 20րդ օրուայ սեմին։
Աչքերուս առջեւ են բոլոր անոնք, որոնք Հալէպի Սէն-Լուի հիւանդանոցը գալով ինծի առողջութիւն կը մաղթէին։ Առաջին այցելուները եղան տղաս՝ Արան, իր կնոջ Մանուշակին ու թոռնիկներուս հետ:
Երկրորդը եղբայրս՝ Կարպիս Լեփէճեանն էր, կնոջ Լուսինէին ու դստեր՝ Նանորին հետ։
Առաջին ծաղկեկողովը ստացայ Հ.Բ.Ը.Մ.ի Շրջանակային Յանձնաժողովէն, երկրորդը՝ Հալէպի Կիլիկեան Վարժարանէն, որ հիմնըւած է 1921ին։ Կը տեսնէք որ հայը տարագրութեան առաջին իսկ օրերուն դպրոց հիմնած էր վասն գոյատեւումի։
Առաջին այցելուներէս եղան տիկ. Սեդա Զէյթունցեանը եւ իր աղջիկը՝ Երանը։ Պէտք է նշեմ, որ այս նոյն Սէն-Լուի հիւանդանոցին մէջ աշխատեր եմ երեք տարի, որպէս անզգայնացնող բժիշկ: Զիս այցելեցին վաղեմի աշխատակից՝ Անարատ Յղութեան քոյրեր։
Անկէ ետքը շարքը երկար է...
Այցելեցին տէր եւ տիկին բժիշկներ Կարօ եւ Մակի Հաճընլեանները։ Սիրալիր էր մեր տեսակցութիւնը, որովհետեւ տարիներու ընթացքին իրենց ծնողներուն հետ սերտ բարեկամութիւն մշակած էի։
Շարժապատկերի շրջանակներուն պէս աչքիս առջեւէն կ՚անցնին բոլոր զիս այցելողները։ Այնուհետեւ սկսան հնչել հեռաձայնի զանգերը:
Յայտնի ակնաբոյժ Մինաս Ադամեանը գրեթէ լալահառաչ կ՚ըսէր.
— Այդ ի՞նչ պատահեցաւ քեզի, սիրելի Թորոս։
Կինը՝ Շողիկը, նոյնպէս։ Անոնք դեռ վերջերս բախտաւորուած էին իրենց Լիլիթ անուն դուստրով։
Ակնաբոյժին ձայնը հեռախօսէն այս պէս կը հնչէր.
