Նկատելով որ Գիւմրի ծնած գեղանկարիչ Հրազդան Թոքմաջեանը այցելած է Այնթապ ու վերադարձած՝ խոր տպաորութիւններով հանդէպ այնթապահայութեան տակաւիև հոն յիշուող արուեստի գործերով ու արհեստներով. եւ նկատելով որ այս գրքոյկը կը նուիրուէր Այնթապի Հայրենակցական զոյգ Միութիւններուն. դիմեցինք յարգելի արուեստագէտին, որ այդ տպաւորութիւնները փոխանցէ մեզի։
Հրազդանը սիրով պատասխանեց։ Ահա իր խօսքը։
15 տարի Հալէպում ապրելը ինքնաբերաբար նշանակում է ամենօրեայ հանդիպումներ, աշխատանք, յարաբերութիւններ... մի խօսքով ծանօթութիւն այնթապցիների հետ։
Տարագրութիւնից ի վեր Հալէպի մէջ զգալի ներկայութիւն ունի այնթապցին։ Արհեստների, վաճառականութեան, միութենական, կրթական, կուսակցական, եկեղեցական գործերի մէջ յաջողութեան հասած բազմաթիւ հալէպահայեր ժպիտով ու ինքնագոհութեամբ հաստատում են իրենց Այնթէպ քաղաքից սերուած լինելը։ Իրենց մասին ասացուածքները, թեւաւոր խօսքերը, զուարճալի պատմութիւնները այսօր էլ կենսունակ են թէ իրենց շուրթներին եւ թէ՝ միւս հալէպցիների։
Հալէպում հաստատուելուց առաջ սակայն, որպէս շարքային հայաստանցի, զրեթէ ոչինչ գիտէի Այնթապի մասին։ Կիլիկեան Հայաստանի քաղաքներից մէկը մի աղօտ պատկերացում էր։ Կարծում եմ ինձ պէս շատերը Հայաստանում չգիտէին ոչ Մարաշի, Քիլիսի եւ Ուրֆայի եւ ոչ էլ Այնթապի տեղը։ Պատմութեան գրքերից դուրս թերեւս ամենաշօշափելին Երեւանից ոչ հեռու Նոր Այնթապ աւանն էր՝ իր
