Իշտահը զլած՝ մոտին կանգնեցավ։
«Հյա՞ քյընըծահե՛ր՝ տյու յիշի քյուռյակ»։
Ասեց ախմախը ու գնաց աղաք։
«Ա՛յտյա՝ քյու փյորը խյոզի թյափյան ե՞ր.
Հինչ եիր ճյաքում, ու ես խեղճ, յանտեր
Ղշին սյաղ, սյաղ ես տյու փորըդ քյաշել,
Կըլխեդ խռով յինի յիշտյահդ, փյորդ ել։
Մի քիչ սյաբր էիր հարել, ի՞նչ քյըներ»։
Ասեց, ընկերին տեղն ու տեղ թողաց.
Քամի կուլ տալով՝ իր բանը գնաց։
Ա՛ստված ողորմի լոռըցու հոգուն,
Են ֆորսն, ընկերն, ո՛չ ես տեսնիմ, ո՛չ դուն:
2
Երկուսն էլ մեկ օր էլի ֆորս գնացին,
Շատ որ ման էկան, բան չճարեցին.
Եկան մեկ ծառի շվաքի տակին
Քրտինք սրբելով՝ ծանր նստեցին։
Շատ ու քիչն աստված գիտե՝ ի՞նչ ասեմ.
Քոռաղադինա՝ մեկ ճանճ, չգիտեմ,
Ի՞նչ կողմից եկավ, մեկի ճակատին
Նստեց ու արինն ծծեց իր քեֆին։
