Իշի քուռակն վերջն էշ կը դառնա,
Ամարաթում, թե գոմում մեծանա։
Մոլլա մասրադինն շատ բան էր արել,
Ինքն ախմախացել, ուրըշին խաբել,
Բայց նրա հունարքն իշի քուռակին
Իր իշությունից էլի չի՛ դարձրին։
Մայիս ամիսն էր, օրերն քաղցրացել,
Իսան ու հայվան սար ու ձոր բռնել,
Ամենի արինն նոր էր եռ ընկել,
Ամենի սիրտը էլ եդ նոր բացվել։
Մեկ քաձ էշ էլ իր քուռակն քամակի՛ն
Քցած՝ հանդումը նայում իր քեֆին.
