Էջ:Պարապ վախտի խաղալիք.djvu/23

Այս էջը հաստատված է

    Ինքն թավալ տալիս ախպումն ու զռում,
    Քուռակն էլ պոչը ցցած՝ մոտն խաղում։
Մոլլեն որ իր սուրբ ղուռանիցն ավել՝
Ուխտը ուլիցը չէր կարող ջոկել,
Նրա չափ ընկնիլն որ աչքովն ընկավ,
Ելած ուշք ու միտքն էլ նրա հետ թռավ։
«Ջահել վախտն էսպես որ հո՛ւնար ունի
Էս օրհնած գառը, ու փախչիլ գիտի,
Որ մեծանա հո՝ աշխարք կարմացնի՛,
Երբ տակիս՝ նստած՝ էսպես չափ քըցի»:
    Գողացավ քուռակն, տարավ գոմն կապեց։
    էշն լեզու չուներ, խելքը ո՞վ տվեց,
    Որ տիրոնչն ասի քուռակի տեղը,
    Մոլլեն էլ գիժ չէր, ասեր, դառնար գողը։
Էսպես տանը կապեց, ո՛չ թե խոտ, խոռակ,
Չամիչ ու խուրմա ուտեր մեր քուռակն։
Արև ու անձրև աչքը չը տեսավ,
Թոզ ու ախպ, փալան, ո՛չ բեռը տարավ։
Էսպես պահելուցն ելած զըվաթն էլ
Պակսեց։ Մեր թամբալ քուռակն մեծացել
Իր իշի բոյը, իր իշի հասակն առած։
Վախտն էր, որ տեսնին Մոլլի փառքն։