Առաջ հլա կամաց սկսեց ասիլ,
«Յամա՜ն սուրբ չըղրեխ՝ քզի եմ խանչել,
Զիմ մորուս սադաղ՝ քեզ ապավինել։
Թո՛րգ զիմ մորուս՝ թո՛րգ՝ քեզ ղուրբան եղնիմ․
Թո՛րգ,– թո՛րգ,– հա՜յ յաման՝ արևուդ մեռնիմ,
Քզի մեկ ուլ մը ես մատաղ կենեմ,
Զիմ մորուսը թորգ. որ խազանջ էնեմ»։―
Չըղրեխ ի՞նչ տեղ էր քըրդեվար սովրել,
Որ կարենար նրա աղոթքը լըսել։
Ղոյմաղոչում դու մեր քրդստանցի,
Գիժ կովի նման կաթըդ շուռ ածի,
Թո՛րգ, թո՛րգ ասելով՝ որ զարբ չի արեց։
«Զքո շինողի խերը անիծեմ,
Զքո բունիաթի փիրը նզովեմ,
Խուլ մի, գեշ խաջաթ խմա մեջ ձգել,
Ուխտ կըսեն. երե․ գլխուն խռովել.
Զմլա դմբլակի պտուղն խավարի՛,
Մեր սաքվի քեոթուկն էստուց աղեկ կըլի»։―
Ասեց ու հետը միրուքը քաշեց,
Թափեթափ տալով, պռոշը կծեց։
Չըղրեխը մնաց միրքիցն ճոլոլակ,
Անեծք ու օրհնանք խառնեց մեր մշակն։
