Տուն որ գալիս ես՝ մեկ բուռը խոտ էլ
Չեն ուզում քեզ տան։ Քո բերած մալն էլ
Ձեռիցըդ խլում, քեզ մաղբուն անում,
Իրանք վայելում, քեզ սոված թողում»։―
«Մարդի հախիցը էդպես չեն վեր գալ.
Քանի ձեռիցդ կգա, քե՛զ հալալ։
Քանդիր գյոռբեգյոռ մարդի տունն ու տեղը,
Ծծի՛ր նրա արինն, քամի՛ր նրա եղը։
Ոտնատակ արա՛, քանդի՛ր հանդն ու բաղը,
Կե՛ր նրա մասիլն, հանի՛ր աչքի պտուղը,
Ո՛չ հավին խնայի՛ր, ո՛չ նրա ճվին։
Ի՞նչ ես հարցնում, մարդ միշտ իր գլխին
Պետք է հանապազ մուղայիթ կենա,
Աշխարքը դմակ, ձեռըդ դանակ ա,
Որդիանց հասնի, կե՛ր, ու փորդ արա՛։
Ո՞վ ըլի, ըլի, ի՞նչ ես ֆիքր անում,
Էսպես էկել ա աշխարն՝ էսպես գնում։
Թե տեսնող ըլի, գլուխդ էլ կախ քցիր,
Ինձ պես խռնչալով գնա՛, հեռացի՛ր։
Կատվի ձագ գտնիս, թե հավի ճուտը,
Կե՛ր ու քեֆ արա՛, թող էրվի սիրտը։
Տանն էլ մի մնար, որ մեկ խոսք ասեն,
