ԷՓԵՄԻԱ- (Շարունակելով) Միթամ դիղիլ իմ քիզ, խիչքետ արիչ իմ,
բոլրթոլ պես վոլրթենն ուզում իմ, էնթենն իմ գցում քիզ… վուխչ կա-յինքտ ուզում իմ զավթի յիս, ու հա՞կառակը յիս ի՛մ… էլ կա՞նամ յիս նրանց էրեսը տեսնի՜, աթմորթին կո, հա՞մփիրհ էստո՚ւնք,
ԱՐՈԻԹԻՆ- էլի դուն պիտի համփիրիս. հե՛ր օխնած. էս սհաթիս ծնող իս հիշվում նրանցը,
ԷՓԵՄԻԱ֊ Յի՞ս իմ ծնող հիշվո՜ւմ… Նրանց համա յիս ծնող կի չիմ, դո՛ւշման իմ. գե՜լ իմ, շո՜ւն իմ, կա՛տու իմ… (Լաց լինելով) Սի՚վցիլ էր իմ օրը ու էս տուն վոլտս տուն չէի դրի։ Ի՞նչ կոնիմ էս փա՛ռքը, էս պա՛տիվը, էս շո՚Կրիրը, էս ա՚կնեղեննիրը. թո՛ղ էլի իմ տանը ննգած էի էլի՝ քա՛ղցած, ծա՛րավ, հացի հա՛սրաթ ու էս օրը չէի տեսի յիս…
էէկնելով բազմոցի վոս լաց է լինում:
ԱՐՈԻԹԻՆ- Լա՛վ է, լա՛վ, Փեփել շան. (Լացի ձայնով) սիրտս մի' պատռի… յիս էլ լավ գիդիմ ի՛նչ պտոլղնիր ին. ամա ասում էի, միթամ խալխի խոսելու չդառնանք,
ԷՓԵՄԻԱ— Խալխն ի՛նչ գուզե ասե. նրա խոսելու հիդ վուր մարթ ննգնի, ո՞ւր կէհա… Խալխն էն էլ է ասում, վուր Հա շաքար իս միթամ, շա՛տ օմքնոլ իս զբնի միթամ, արա էս ա՞վտալոլ է …
վեր է կենում:
ԱՐՈԻԹԻՆ- Վրես շառիր ին մոգոնում…
ԷՓԵՄԻԱ- (Շարունակելով) Վուր միթամ պա՛ռավիս գոլն… ԱՐՈԻԹԻՆ- (Նեղանում է և հագամ) Հո՛լ…
ԷՓԵՄԻԱ— (Շարունակելով) Մի՛թամ մազիրդ ներկում իս…
ԱՐՈԻԲԻն- (Կրկին հաղում է) Հո՛լ, հո՛ւ…
ԷՓԵՄԻԱ- (Շարունակելով) Մի՛թամ ինձ խափում իս, Ո՞վ կու ավատ. թո՛զ խալխն ի՛նչ գուզե ասե,
ԱՐՈԻԹԻՆ- (Հաղից խեղդվելով) Խալխը տուտուց է, Փեփել. դուն չի՞ս գիդի վուր ջեհել ի՛մ… Վո՞ւր շեհելը կուլի ինձ վրա ղոչաղ։
ԷՓԵՄԻԱ- Արա՛, յիս վո՞ւր մեկին հասկացնիմ,
ԱՐՈԻԹԻՆ— Տո', դուն էն սարսաղներուն ասա', վուր պառավ ղոչաղը լավ է, կանց շեհել դամբլեն։ (Իր մաղերը բոնելով և գլուխը մոտ տա-նելով) Արա՛, էս նե՞րկած է՛,
ԷՓԵՄԻԱ— (Արութինի գլուխը բոնելով և ժպտալով) Դուշմանը շատ րւսն կոսե, Արտոլշկա շան, (Համբուրելով գլուխը) Մա՛նուշակի հուտ է սալի՛,
4— 1աէ գրամաաուրգիա
