էս սահաթիս չտվինք, քվիրս թո՛ղնում ին, ո՛ւրիշ ախշիկ ին ո զում էս գի-շիր։ Ախար, մե աստձոլ այեաղ գա դսւս տանը մի ս ւդ բի, է՛… խո քիղ էլ կու խոսեցնին էնդի, ինձ էլ. ի՞նչ ջուղաբ կոլ տաս, վուր չիս տա/ի։
ԱՐՈՒԹԻՆ- Փի՚ե… (Մտածմունքի մեջ է ընկնո,մ) Այեաղ ղաղաստա-նը գիդենա վուր դրուստ միտս չէ էտ պարտկը։
ՊԵՊՈ- Յիս ասում իմ դրուստն, էլի", ինձ չիս ավտո՞ւմ,
ԱՐՈԻԹԻՆ- Վա", էտ վո՞ւնց կոպի, Պևպան. ամեն մարթ վուր գա ու էտենց խոսի, տասը միլիոն էլ վուր ունենամ, մե օրումը կու հատնի։ Չէ'յ ախպեր, միր առոլտրի հեսաբր էտենց չէ։
ՊԵՊՈ- (Վեր կենալով տեղից և գլխարկը ծածկելով) Բաս չի՛ս տա»
ժ. է՛լի-
ԱՐՈՒԹԻՆ- Պարակով կի վունչիչ տալացոլ չիմ, ախպեր, ամա քուր իս մարթու տալի՛, չո՛ւխա աճկիս։ (Ծոցից հանում Է պորտմոնեն) Ըա՚հա. (Թղթադրամ տալով) Վարցկ բան է, բռնե', ախպեր։
ՊԵՊՈ— (Գլխարկը վեր առնելով, ղլոփւ Է տայիս) Ա՛յ, աստուձ վուր-
թիքդ ղորացնե։
Աոնում Է փողը:
ԱՐՈՒԹԻՆ- է՛տ հինղ թո,մա ն… համբրե', (Պեպոն ղունատվո ,1 Է) դրուստ հինգ թուման է… Հինգ թո ման էլ, ,/ուքնովս ա՚նցկացի, էնդի կու էէ։ ան. էս սհաթիս օմքին կու ղրգիմ։ Գնա', ախպեր, աստուձ բարի վալե-
ՊԵՊՈ— (Փողին նայելով և շփոթված) Հի՛նդ թուման ու հինգ թո,֊ մա՛ն… (Լռություն, հետո գլխարկը ծածկելով) Մնա՛՝ ցածը… Ախար իմ քվիր համա հարուր թու։, ան ինք խոստացի։
ԱՐ ՈՒԹԻՆ— Յիս ի՞նչ ան] մ, վուր լսոսաացիլ իք. բեհեսաբ նամա-ղուլ իք արի, վուր խոսաացիլ իք. ո՛ւմ փոլղն էիք խոստանում, վուր խոս֊ տացիլ իք, Մարթ իր լհեբի գորա կու ձքե վո՞լտը թե չէ։ Դուք էլ վուր հա֊ բուր֊հարոլր թումնիր իթ խոստանո՜ւմ, էլ ուրիշն ի՞նչ անե։ էս ի՞նչ խա֊ րաբ է'լավ աշխարհքն, ա՜խպեր, էլ օչովոլ համա չափս ու ձիվ չկա։
ՊԵՊՈ— Միր բանը մ ինք գիդինք, պարուն, ձիր բանը դուք, խոստա-ցիլ ինք, միր փուղն ինք խոստացի, քիղ ի՞նչ դավի։
ԱՐՈՒԹԻՆ— Խոսաացիլ ի ՚ ու տար ի՛րան տու, է'լի. էլ ի՞նչ իս ուզում:
ՊԵՊՈ— Իս տուր, վուր տամ, է՜, ախար էս վուր տալիս իս, մասխարա իս գցո ւմ, թե ի՛նչ խաբար է։
ԱՐՈՒԹԻՆ— Արի ու սրապեսներուն վա՛րցկ արա։ Տո' ինչո՞վ չիս իմանում, վուր վունչիչ պարտ չիմ լիս ձիզ ու էտ էլ ինյոո տալիս իմ, հոքուս համա բախշում իմ։
