ԷՓԵՄԻԱ- (Հանկարծ փոխելով ս ուրախ) Հալիլե՚քը… (Շտապով գնում է. կես նանապարնից Արութինին, հափշտակված) Մե ա՛րի, մե արի, Արտուշկա ջան, տի'ս թե ինչ հալիլեք է, ի՛նչ ա՚նտիկա, նե՚ժնի հա-լիլեք… (Կանչելով) կա՚մսոն, Սա՚մսոն…
Շտապով դուրս է դնոմ դիմացի դոնից: Գիդոլին Ս Սսւմսոնր՝ որ դուր» է վաղում այ դոնից, հետևում են նրան:
Տեսիլ ԺԸ
ԱՐՈՒԳԻՆ- (Մենակ, |ոությունից հեաո)
Տո', զո՚ւրթ, ի՞նչ օյին էկավ գլխիս էն լոթի պաժարնին… էլ մինձ ու պստիկ չկա աշխրքումը… էն հանգի ախկատ ղաղոն վրես է նենց բղավի՜, (Ման գալով) էն հանգի խո՛ս կիր ասե՞.., (Հավելումը ուղղվում է) Բո՛շացավ, բո՛շացավ աշխրքի բանը… (Հեռանամ է հայեյիից) Պարտ իս, կրսե… Գժվի՚լ է'… ի՛նչ պարտկ, ի՛նչ փլա՛ն, ի՛նչ փստան… Ո՞վ ասավ, վ՚ււր պարտ իմ… ց՞վ ղիդե, վուր պարտ իմ.-. Թե պարտ իմ, ինչի՞ ինչ-Կը/Ի էսօր յիղ չիմ տվի… Յա նրան վուր տամ, մեկէլներուն ի՞նչ ասիմ… ՛Օրանք ի՞նչ գեթ ին արի… չէ՛, (նստում է) վո նչիչ պարտ չիմ… սուտ շ ա՛ռիր ին մոգոնում… Թե պարտ իմ, ինչի՞ բարաթ չունե… Վո՞լրդի է… ո՛վ ունե. ի՞նչ բարաթ… Բարաթ չկա՛… գնա՚ցիլ է… ջնջվի'լ է… թե չէ էչ ի՛՛նչ օրութին է… Ամա էն լոթի պաժարնին պիտի ամեն տիզ բղավի, վուր փո՚ւղ իմ պարտ ու յիդ չիմ տափ՜… (վեր է թՈչՈւմ տեղից) Չէ՛, լէ՛, էփեմիեն դրուստ է ասում… Պիտի յիս բղավի մ, յիս պիտի հարայի տամ, ա՛շխարք ու յիրդիր զաոթեցնիմ, վուր ի նձ՝ ի՛նձ պես աղա մարթուն էս՚/նց ա՛նպատիվ արին, էսենց շա՚ռիր ին գցում վրես… Մո՜լլափ, յիս քիղ կո, շանց տամ, Լոթի պաժարնի.
Դուրս է դնում ձախ դոնից
Վ.1)ՐՅ ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՐԱՐՎԱԾԻ
