ՇՈՒՇԱՆ— Ախար, էտ ղադա արտըսունք կուլի, վուրթի', խո քամ-վեցար իստակ«
ԿԵԿԵԷ- Բաս ի՞նչ անիմ, դոշիս հենց գիդիմ աղաքար է պառկած… էս արտըսունքն է ինձ օտկում մե քիչ, թե չէ դարդոլ խիխտվում իմ։
ՇՈՒՇԱՆ— Դա՛րդ ցավի գա ու աստձռլ պատիժի էն սիվսրտովբէ Աժե՞ վուր էտզադա դարդ իս անում նրա համա՛։
ԿԵԿԵԷ— Աշխրքոլմը րեդնամ էլա, գլուխս դուս կտրվեցավ, էլ տոլի ու սծորի էրեսին չիմ կանացի մտիկ տա. էս ա՛պրիլ է՜։
ՇՈՒՇԱՆ- (Նստեյով Կեկելի մ ո. ո աթոոի վրա) Մի' դարդ անի, Սեկել շան, մի' դարդ անի. աստուձ օղորմած է, կուլի նրա վրա լավ մարթոլ է ռաստ բերում քիզւ
ԿԵԿԵԼ- Մարթոլ աճկն էլ կարիմ. նրանք խճպտանք ունի՜ն, նրանք հո՚քի ունի ն… Ւնձ Այաչ արավ ու իմ պաչր տարավ ո արիշին էրիտ… (Դլխին խփելով) Գեզինր պատռե ու ինձ դեվեր տանե։ էլ յիս յիրգեքի էրես վո ւնց պիտի տեսնիմ։
ՇՈՒՇԱՆ— Արա՛, դուն վար էտո,նք իս անում, Կեկե՚լ, յիս ի՞նչ անիմ… (Լաց լինելով) Միխկ չի՞մ, բա յիս վո՚՚ւնց գիմնամ՝ իմ սիվ ու մութ օրին մե կուոր, քիզ մեկէլին… էտ հանգի օրինակնիր շատ է էլի, վուրթի, մենակ միդ համա խո չէ ստիղձած աշխարքը։ Քա՛նի միզպես֊ նիրը կան, քա՛նի միզ վրա վա՛տթարն ասա, հացի հասրաթ ածած ի՚ն, մե թիքա հացին էրնեկ ին տալի, դսնե դոար ախկաոլթին ին անում ու էն թիքա հացր՝ թե հազրենր մեկը սլալիս է, մնսւցածնիրր կի՛նծումը խփելով դուս ին անում… Միզ խո աստուձ մե -թիքա ս՚վիլ է. փա՛ռք իրան, ի՞նչ անիս, հալբաթ միր ճակտին էս էր գրած։ էլի փա՛ռք տանք իբան, աղան չ անք անինք, վուր էստոլ վրա վատթար օրին չռաստ բերի միզ. իմ Պեպոյին ջան տա, վուր ինչ թիքա միզ տալիս է նրա ճեռով, էն թիքեմեն էլ չզրգե միզ։
ԿԵԿԿԼ- էրնեկ աստուձ ինձ մա՛հ տա, ուրիշ վունչիչ չիմ ուզում։
ՇՈՒՇԱՆ֊ (Մոտենալով և գրկելով Կեկելին) Մի' ասի, մի' ասի, Կե֊ կել ջան. (Նստելով կողքին) միխկ է ւսստ ձու մոգ, գենա՚ըվալոս դե դեն։
՝՝ԿԿԵԼ- (Շուշանի գրկում) Ա՛խ, դեղի թան…
է աո լաց Է լինում Տեսարան:
Տեսիլ «V
ՆՐԱՆՔ, ԳԻ-ԲՈ
ԳԻՔՈ֊ (Ներս մանելով դիմացի դոնից գլխարկով ե ձեոնավւայտու| >
էէա", 0՛խնած հոքիք, զարթնի էտ՝ բա՞ն ու գոլրձ չունի՛ք։
