ԳԻՔՈ- Յիս է, էտ իմ ասում, Շուշան, է՛, Տի'ս հիմի, էդ դարդի \իդ ի՛նչ ուրախութին է գալիս, (Շուշանը զարմացած նայում է) Արմրնւոմ իս, գա՞նա, Շուշան■ Վոլրն է՛ն չախը թա'մաշա արա, յիփոր դիփ կոււիմ, (Գրպանից հանում է փոստի մի կապտագույն բաց ծրսւր, ու՛ի վրա ե.՝ե-վւսմ Լն կսւրւ1իր գմոե կնիքներ, Ա աք ձեոքով բարձրացնելով) Ա՛յ,
ՇՈՒՇԱՆ֊ էտ ի՞նչ է,
ԳԻՔՈ- Ի՛նչ է՛… է՛ն է, է՛ն, Շուշան,
ՇՈՒՇԱՆ- Վուր չի՛մ իմանո՛ւմ,
ԳԻՔ/]— Ա՛յ կ„լ իմանաս, համփիրոլթինը բաժնելիս աստուձ քիչ փային կնիկարմատին էրիտ, Հիմի ի՛նչ համփիրութին տվիլ է քիզ առ սւուձ, դիփ մետի մոդ արա ու ծանդր ու բարաէ/ ինձ ա՚նգաճ դի, վուր լիզուս չխառնվի,
ՇՈՒՇԱՆ֊ (Աոանձին) Յա՛րաբ էս հանգի էլ մա՛րթ կոպի՛,
ԳԻՔՈ— (Շարունակելովդ Գիդիս ի՞նչ է, Շուշան… Օղորմած հոքի քու մարթը'…
ՇՈՒՇԱՆ֊ (Երկար ու ձիգ կոկււրղափն ձայնարկությամբ հառաչելով) Ը՛հ ը՛հ…
ԳԻՔՈ— (Գրպանից թաշկինակը հանում է ե աչքերը սրբում: Լացի ձայնով) Աստուձ օղորմի, աստուձ հոքին լուսավորե. յավ մարթ էր, անու-մով մարթ էր խիղճը. Քանի' շեր է ձիով Գանշա գնաւ/1, ու էկի օղորմած
'ՇՈՒՇԱՆ- (Հոգվււց հանելով) Ա՛խ, ա՛խ, ա՛խ…
ԳԻՔՈ— է՛հ, փո՛ւչ աշխար, Շուշան,
ՇՈՒՇԱՆ- Իժո՞ւմ,
ԳԻՔՈ— Հա՛… (Գագար) Մահեմեն մե քանի օր առաչ, յիս խոմ դիփ կշտին էի, գիդիս, օթախի դռնիրը կոխպիլ էրիտ, մնացինք յիս ու օղորմած հոքին..
1Լշքհւ՝|լ ԱՐ|»ւււմ էւ
ՇՈՒՇԱՆ- (Տխոլր) Մի տս է,
ԳԻՔՈ- (Աեոքով իր բերանը ծածկելով) Մո՚ւլափ… Ջիբեմեն բալնք֊ նիրը հանից ու էն ձիր սիվ պստի ղութին ուղից, յիս էլ մոդ տարա, սա բաց արավ, էս թուխւոը հանից ու ինձ էրիտ։ ԱնդԼրձ ւսրավ, վար ինչ֊ րոլ վիրչի ժամանակը վո՚ւնց քիզ իմաց անիմ, վո՚ւնց Պել գոյին, Պեպոս, ասում է, շեհել է, կոսե, վա՛յ թե' փչացնե, կոսե, ու իմ Շուշտնր կնիկարմատ է, կոսե, վայ թե Պեպոյի ճանգը գցե, կոսե։ Ինչրոլ վուխսւը չգա, կոսե, վունց մեկին մի' ասի, թե դուն ունիս, կոսե, (Ծրարից հանում է մի ծալած սպիտակ հին թուղթ Լ, մատնացույց անելով, լացի ձայնով, ա բարձր) Իմ Կեկելի բա՛ժինքը էստումն է, կոսե։
