նում, հին բանիրը ինչի՞ն է պետկ։ Անց կացավ, գնաց.,, Կէա֊ոլ վախ֊
ՇՈՒՇԱՆ— նրա գնալը մե յիրիք ամիս կոլ/ի, գա՞նա։
ԳԻՔՈ- Հա՛, էտենց է, Սա, մի ՚ ասի, րալնիքս շիբեմես կու հանհ, յիս ո՞վ գիդե՝ ինչ էրազումն էի էն չախը, աղավարի ղանդոլկս րաց կոնէ, կապուցկն ու հին փուղիրը կու ծպըպե, զանղոլկը յիգ կու կոխպե, բալնիքը ջիբս կու դնե ու՝ հայդե՜… Արի ու հիմի դուն ինձ լո՛բի ասա, տեսնիմ թե ինձ վրա ղոչաղի ձեոնեմեն ի՛նչ կու դուս գեր… Ախար, մար֊ թու խոսկը կու իմանան շեր, Շուշան, իժում ղնամիշ կոնին, թե ղնամիշ անելու է. թե չէ լո բին ի՞նչ անե, վուր ինձ լոբի իս ասում, Շուշան։
ՇՈՒՇԱՆ֊ Իժո՞ւմ,
ԳԻՔՈ- Իժում էլ է՛ն, վուր էտ բարաթը փոշտով ղրգիլ է հիմի ու մե կարաբադին էլ մ աս խարութիննիր է գրի վրես… Քոլ սիգելնիրը, կոսե, Փռանգստուն ղբգեցի, կոսե, ու սի-փոլղերոլ համա, ասում է, թե գո՛ղիս՝ մե մենդալ կու ղրգին քիզ համա, կոսե, ու էս բարաթն էլ, ասում է, յիդ քիզ փեշքաշ, ասում է…Գիրն էլ հորեսա էստո, մն է, թե դուզիս… Այ… (Դանղաւլ վեր կենալով, ւյնոս!' I, ղեպի Շուշանը):
ՇՈՒՇԱՆ- (Նույն միջոցին) Գեդինը պատռվի ու նրա սատանին դե'վեր տանե, ըհըա՜։
ԳԻՔՈ- (Առաջարկելով ծրարը Շուշանին) Տի՚ս, թե սուս, իմ ասում։ Մե դավի-դառաբա էլ էս փակեթի դուս բերիլն էր էսօր, շա՛նս գնաց շատ դես ու դեն ննգնելեն։
ՇՈՒՇԱՆ— Տա՛ր, տա՛ր, ինձ հարկավոլր չէ, էլի քի պետկը գոլ քա. աոանց էտ էլ ավտում իմ քիզ։
ԳԻՔՈ- Աբա', Շուշան, յիս ի՞նչ միզ ունիմ։
ՇՈՒՇԱՆ- Կեկելս կի մեռնում է ու ի՞նչ անիմ թե միզ չունիս,
ԳԻՔՈ— Աստուձ օղորմած է, Շուշան, աատուձ օղորմած է։
ՇՈՒՇԱՆ— Աստուձ միր աճկր հանից ու պրծավ, էլ ի՞նչ օղորմած է։
ԳԻՔՈ— Մի' ասի, Շուշան, մի' ասի, նրա դարսողոէթինը օչով չի կա֊ նա իմանա ., Հալբաթ նրա կամքն Էսենց էր։
ՇՈՒՇԱՆ- Փա'որ իրան, ի՛՛նչ անինք,
ԳԻՔՈ- (Նստելով նայն աթոռի վրա) Լավ մարթ վուր էլիլ էր, խո փոլ-ղի համար չէր թողնի Կեկե,ին։
Ծւ՝ւսւ՝Լւ սյահամ I,
ՇՈՒՇԱՆ- Յիս էլ միթամ էտ իմ ասում դիփ, ամա էլ ի՛՛նչ փայիդա.
նամոլսներուս կտրվեցավ, սիրաթներուս գնաց, աշխրքի համա դենո ու մասխարա ինք դառի։ էլ ո՞վ զոլզհ իմ Կեկելին… Խի՛ղճ իմ Կ^կե^ո (Լաց լինեյով) նորչի արիվը փչանում է..,
