Գիքո֊ (Պեպոյիե) Տո', հա՛գիր բարիշի՜ս,
ԿԱԿՈԻԼԻ- (Շուշանին) Ասա*։ ղհդի> վ„լր բարիշի, հագիր ավհլ է տալի,
ՇՈՒՇԱՆ- իր ա՚ճկը դնե ավելին, թաք Պեպռլիս ձեռը չտա, ԿԵԿԵԼ- Բա՛րիշի, Պեպո ջան, բա՛րիշի. ԱՐ ՈՒԹԻՆ- Ա՛րի կոտրվի, Պեպան, բա'րիշինք,
ՊԵՊՈ- Ա՛րի բարիշինք, ա՛րի.. Ա՛րի գնանք, վուրդիոր ինձ էս սհա֊ թիս ստեցիր, ա՛րի մեկ էն գի էս բարաթը շանց տամ, մե էրևա վուր սուտը քիս չիմ, թեգոլզ գլխկեմեն էլ մե իմքին քիզ փեշքաշ… Ա րի, է'(ի. ա՛րի,
ՇՈՒՇԱՆ- (Արութինին) Գնա՛, գնա՛, վունցոր միր էրեսը սիվգրիլ իս, թո՛ղ հիմի քոլ էրեսը սիվնա,
ՊԵՊՈ- Ա՛րի, է՛լի,
ԱՐՈԻԹՒՆ- էտ վուր ուզենամ, խո էս ղադա էլ աղաչանք չիմ անի, ՊԵՊՈ- Ը՚ը, գո՛ւզ, ավազա՜կ…
ԿԱԿՈՒԼԻ— (Աոանձին, կիսաձայն և կրծքին խփելով) Վո՛ւյ մե՜… (Դիմացի դոար ղրսից բախում են: Լռություն: Մոտենալով ւլոանբ ե փոքր ինչ բաց անելով, որպես թե մեկի հետ խոսում է) Հա՛, էստի է, (Աոաջ վագելով, Պեպոյին) Տո', գժվիլ ի՞ս, քո՚լթահ արա, պրիստավն է։
ԿեԿԵԷ, ՊԵՊՈ, ՇՈՒՇԱՆ- (Միասին) Պրիստավը՜, ԳԻՔՈ- Պրիստավը՜,
Գիքո-Պրիստավը՞։
ԱՐՈԻԹԻՆ- Ի՛ս տոլ բարաթս, Պեպան, թե չէ բիրթն ին տանում,
ՊԵՊՈ_ Հաջպթ չէ, Կէհամ բիրթր. կա ն»տիմ. էն,լի խո չիմ մեռնի… Մե օր կոլ աղատվիմ ախար, էլի՜ վագեն հիռոլ չէ, Շա՛տին իս խափի էսենց, շա՛տի գլխին իս բլին է՚կի էսենց, շա՛տի բողազն իս ղուս կտրի էսենց, ու յիս Պեպոն չիմ ըլի, թե գիփունանց ջիգրը չիմ հանի… Սա՛ղ ։սշ֊ խըրքումը էրեսդ մուր կոլ շինիմ… Մնա՛ս բարով, դեղի… մի' լաց ըլի, Կեկել, աստոլձ օղորմած է, խղճի ճակտին էսենց է գրած,
ԱՐՈԻԹԻՆ- (շփոթվսւծ աոանձին) ի՞ն, անի մ՝ հի՛մի,
ԿԵԿԵԼ- (Փաթաթվելով Պեպոյին) Մի' գնա՛, Պե՛պո ջան, մի' գնա՛,
ՇՈՒՇԱՆ- ( Պեպոյին, մյուս կողմից) — Ի՛նչ իս անում, Պե՛պո, ի՛րան սիվցրու էտ սիվ ու մութ բարաթը,
ՊԵՊՈ- Իրան տամ, վուր սրա մա'սխարեն դառնա՛մ… վուր խսցխի աճկումը սո՛ւտը յիս էրևամ, ղուրթ սա՜… բիրթի ահու գլո՛ւխս ծախի՜մ… Չէ՛, դեդի, էս բարաթը աստուձ թուր է դեվեր ղրգի ինձ համար… է՛ստուվ պիտի յիս սրա գլուխը… Քա՛նի քի պեսնիրն ին էրվում սրա ձեռնեմեն, քա՛նի սրա պեսնիրն ին լաց ըլում, քա՛նի ինձ պեսնիրն ին տանջվում… Մեկն էլ է չի՟մաց անե աշխըրքին սրա արարմունքը՛, մեկն էլ է հարայի չը կանենայ տա՞, վուր էս մարդը, վուրին դիփունքը գլուխ իմ տալի, դիփունքը հարգում ին ու պատվում ին, դիփունքը մի՛նձացնում, փա՜ռավուրում ու յիրգի՜նք բացրացնում… սա է՛ն մարթն է, վուրի համա վունչիչ բան սուրփ չկա աշխրքումը… Հիմի լա՛ց ըլեք, ինչղադա գուզիք… Խղճի լացը հալբաթ էնդուր է ստիղծի աստուձ, վուր հարուստի արարմունքը լվացվի։ Մնա՛ք բարով…
https://play.google.com/books/reader?id=27EpAAAAYAAJ&hl=en&pg=GBS.PA119 ( full book)
http://tert.nla.am/archive/HAY%20GIRQ/Ardy/1981-2000/sundukyan_1984.pdf (G.Sundukian)
