Տեսիլ աոաջին
ՇՈՒՇԱՆ. տախտի վրա նստած, գուլպա է գործում, ԿԵԿԵԼ, սեղանի մոտ, աթոռի վրա նստած, շտապով կար է անում, առջևը կարի գույնզգույն բոխչա։
ՇՈՒՇԱՆ— Չիս իմանո՞ւմ, քա՛։
ԿԵԿԵԼ— (Թել վերցնելով բոխչից) Ա՛յ, էս էլ պրծնիմ, դեդի։
ՇՈՒՇԱՆ— Թո՛ղ, մի քիչ դնջացի, ի՛ժում պրծի։
ԿԵԿԵԼ— Չի ըլի, դեդի, է՜, հորես տերը գու քա։
ՇՈՒՇԱՆ— Նրա աճկն էլ կարիմ, խիստ շատ է տալի՜։
ԿԵԿԵԼ— Բանն էլ էտ է, է՜ դեդի. ինչրու նրա գալը դիփ հազիր վուր չըլի, էլ թամամ գինը չի տա։ Խո գի՛դիս ինչ անաստուձն է։
ՇՈՒՇԱՆ— Ախար, աճկիդ լուսը խո չի՞ս կանա հանի. սաղ գիշիր, ենց բռնե, չիս քնի ու ջեր վո՜ւրդի էր ծեքը, վուր էլի բանի նստեցար։
ԿԵԿԵԼ— Ի՞նչ անինք, դեդի, խղճի հացը էժան չէ ճարվում։
ՇՈՒՇԱՆ— Հե՜րիք արա, հե՛րիք, վուրթի։ Ջա՜նդամը միր գլուխը, վունցոր րփ կու ապրինք։
ԿԵԿԵԼ— Էս սահաթիս, դեդի ջան, ա՛յ, աստուձ գիդենա քիչ է մնացի։
