Էջ:Ռաֆայել Պատկանյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1.djvu/117

    25 Աչքըս դարձնում Արևմուտքին,
Արև ծագե սլավոն ազգին.
Հայի արևն, ահա՛ վեց դար,
Համատարած պատե խավար։

    Հայի գանգա՜տ, անվերջ գանգա՜տ,
30 Տըրտունջ ու լաց, սուգ անընդհատ...
Ե՞րբ ապա սաստ, ե՞րբ սրո շաչյուն,
Փողի ձայներ, մարտի գոչյուն...

    Թուրը ձեռքես թուրքը առավ,
Տվայտանքե խելքըս թըռավ.
35 Անգո՜ւթ ռոզնեց, մի՞թե չես տալ
Աղետալի բաղդըս սըգալ...