Երնեկ ինձ լափեր ժանդ կոկորդիլոս,
Երնեկ ինձ կուլ տար ահեղ Ովկիանոս,
Երնեկ կորցնեի իմ բերած ոսկին,
60
Որ ոչ դեղ, այլ թույն եղավ Հայ ազգին։
Բայց դու խելագար, թշվառ Նախջվան,
Ալ չի գանգատիս չար աստղիդ վըրան.
Ինչ քեզ վատ արիր՝ այն կամավ արիր,
Չարի բարվո մեջ՝ միշտ չարն ընտրեցիր։
65
Այնպիսի օրեր դեռ ևս պիտ գան,
Որ այս օրերուս հայք երնեկ պիտ տան,
Բայց ուշ կը լինի, զի քու Բարեկամք
Կը լինին արդեն սև, գեճ հողի տակ»։—
Նալբանդը, հետն յուր Բաբաջան մտերիմ
70
Գլխակոր գնացին դեպ իրենց շիրիմ...
Իսկ մեր տեր Եղիան, հետն ալ Փախալյան,
Չի ցանած՝ առատ հունձի տեր եղան։
