ԻՄ ՔՆԱՐԻՆ
(էջ 48)
Ինքնագիրը չի պահպանվել։ Գրել է, հավանորեն, 1855 թվականից ոչ ուշ։ ԱԵՀձ-ում (էջ 89) ունի Աչուղ-Կարապետ ստորադրությունը։ Հեղինակի կենդանության օրով չի տպագրվել։ Աոաջին անգամ հրապարակվել է՝ ՌՊԵ (մ), էջ 56։
ՀԱՅ ԱՂՋԻԿ
(էջ 49)
Ինքնագիրը չի պահպանվել։ Ընդօրինակությունը՝ ԱԵՀձ-ում (էջ 43)։ Գրել է 1855 թվականից ոչ ուշ։ Առաջին անգամ տպագրվել է՝ ԳՔ 1856 II, էջ 8, երաժշտական խազերով, այնուհետև՝ ԱԵՀ, էջ 53 —54, «Հայոց աղջիկ» խորագրով, ԳՔԲ I, էջ 53—54, ԳՔԲ II, էջ 46—47, ՌՊԵ I, էջ 48—49, կրկին «Հայ աղջիկ» խորագրով։
ԳՔ 1856 II, ԱԵՀ 1 Դու տեսե՜լ ես երկինքումը
ՌՊԵ I 3 Կամ թե կանաչ տերևի մեջ
ԱԵՀձ, ԱԵՀ 7 Ծիրան, մեխակ, վարդ, նունուֆար
ԱԵՀձ, ԳՔ 1856 II, ԱԵՀ 14 ճերմակ ճակտին՝ մի շուշան.
ԳՔ 1856 II, ԱԵՀ 15 Ժպիտը բերնից ցած չի գալի,—
ԱԵՀձ 19 Դրըմբդրմբեցո՛ց փափուկ ձեռով
ԱԵՀձ, ԳՔ 1856 II 24 Մեկ գընում է խիստ մեղմիկ։
ԱԵՀձ, 26 Սիրտը՝ նորան նայելով,
ԳՔ 1856 II 26 Սիրտը՝ նորա նայելով,
ԱԵՀձ 27 Անիծում է ծերը իրան,
ԲԱԺԱԿ ՓՐԿՈԻԹՅԱՆ
(էջ 50)
Ինքնագիրը չէ պահպանվել։ Գրել է 1855 թվականից ոչ ուշ։ ԱԵՀձ-ում (էջ 102 —103) ընդօրինակված է միայն սկզբի 20 տողը։ Առաջին անգամ տպագրվել է ԳՔ 1856 I, էջ 7—8, այնահետև՝ ԳՔԲ I, էջ 65 — 66, ԳՔԲ II, էջ 57—58, ՌՊԵ I, էջ 45—46։
ԳՔ 1856 ՌՊԵ I 5 Երուսալեմ—փառք հնության՝ լերանց վերա հանգչում էր,
ԳՔ 1856 I, ԳՔԲ I 9 Մութը իջավ... տարածեցավ գերեզմանի լռություն.
ԳՔ 1856 1 11 Ձիթենիի ծառերու տակ՝ հողի վերա տարածած,
ԳՔԲ I 11 Ձիթենիի ծառերու տակ, հողի վըրա տարածած,
ԳՔԲ II 12 Երեք հոգի քուն մըտել են՝ դարդն ու հոգսը մոռացած.
ԳՔ 1856, ԳՔԲ I 13 Բայց ուրիշ քուն կաշկանդել էր համայն ազգին մարդկության,
ԳՔԲ I 18 Լոկ մարդկության համար թափեց այսօր արցունք աչքից հորդ.
ԳՔԲ I 22 Քանի որ կամ՝ պըսակ ու փուշ աչքես անցնում են շար շար,
ԳՔ 1856 I, ԳՔԲ I 23 Կուգա ժամը (ես այդ գիտեմ), գառը կլինի ողջակեզ,
ԳՔԲ I, II 26 «Անգոհ մարդը նորա գլխուն հայհոյանքներ կթափե.
ԳՔԲ II 29 «Բայց թե Որդուդ դառը մահը ազգիդ կուտա մի նոր կյանք,
