Блажен незлобивий поэт
В ком мало желчи, много чувства!..
Некрасов
Քաղցրախոս պովե՛տ, քու անուշ լեզուն,
Քընարդ ներդաշնակ, հոգիդ զգայուն—
Աշխարհ գրավեցին, դափնեզարդ գլխով
Դու շուռ ես գալի մարդկանց մեջ շքով։
5
Քեզ սիրեց աշխարհ— սիրեց սերտ սիրով,
Արահետ ուղիդ փռեց վարդերով,
Համբավըդ հեռու աշխարհներ հասցուց,
Քեզ արժանացուց դյուցազանց դասուց.
Ու դեռ քու հոգին չէ՛ր ելել մարմնից,
10
Նա քեզ արձաններ կանգնեց մետաղից։
Քեզ սիրեց աշխարհ և սիրեց—իրոք,
Զի անուշ լեզվեդ չի լսեց վատ խոսք.
Լարերիդ երբեք չի տվիր դադար,
Երբ որ գովելու ունեիր պատճառ։
15
Բայց երբ որ բասրել պետք լիներ չարին՝
Քընարդ իսկույն կախվում էր պատին։
Քու ասպարեզն էր գինառատ խընջույք,
Քեզ պատում էին կանանց, կուսից հույլք.
Վարդ էր տեսածդ վարդ էիր երգում,
20
Փըշից, տատասկից միշտ հեռի փախչում...
Ա՛յլ էր վիճակը մի այլ պովետին,
Անհաշտ թըշնամի կարծած ամենին,
