Նա լըսում է մի քանիսի դատմունքին,
Թե ի՞նչ կերպով պարոն Օհանն է դատում։
25
Օհաններն են Հայոց դատմաց փորձաքար,
Որոնց խոսքը ու վըճիռը անփոփոխ
Միշտ մընում են նոցա համար դարեդար.
Օհաններին քեզ սիրել տո՛ւր, խե՜ղճ գըրող։
Այդ երկնաձիր քու քանքարը ի՞նչ օգուտ,
30
Թե խոսածըդ անապատի բարբառ է.
Հայի համար քու ասածը խիստ է մութ,
Նորա սիրտն էլ քու զգացմանցը սառ է։
Սո՛ւտ ըսփոփանք, թե դու կասես, որ մի օր
Նա կըսթափի իր դարևոր խոր քընեն,
35
Թարմ զորություն հոգու մեջեն ու կյանք նոր
Պիտի վազին երբեք նորա երակեն։
Եվ դո՜ւ, պովետ, ընկճըվել ես, վըհատել,
Երկինք թողած՝ երկըրումն ես քարշ գալի.
Սիրել գիտես, գիտցի՚ր, գիտցի՛ր դու ատել,
40
Ինչ որ հոգիդ վըկայում է ատելի։
Դու նըմանի՛ր ազատախոս թըռչնակին,
Որ երգում է անանձնասեր հույսերով.
Ինչո՞ւ ձիրքը քու երկնային ու հոգին,
Զբաղեցնում ես երկրի չընչին գործերով...
