հակալութեէմն թևերի վբա մեր երկրում հիւբրնկալութի։ն չը գաաւ, իկ երբ հեզ «ւ
իւադադ կրօնի կերպարանքով մօաեցաև մեր աշիտարհինյ նրա բոլոր սահմահները Բաց գտաւ և ներւ» մաաւ։
հայց դա մի ժողովրդական շարժում
չէր» VI Կ»ՎեՅ ՎերհէՏ> արքունիքից և ագ
նուականութիւնից։ Տարարաիաարար, մենք չունենք հայերի քրիոսէէնէութի֊ն լքեդանե չռա. ճիչպ սլաամութիւնը։ եղած տեղեկու թի, նգւԼյւը մեծ մաաւամր աա նԻհդ1>1 թիէններ են, որոնք գրի աոնվեցան մի դար յեաոյ, այե էլ հոգևորականների ձեռքով։ Բայց որ
րա էլ եկեղեցականների հերմեռաեդութիլ
նը հրաշքներով ու դերրնակառն երեոյթներով է շադաիել քրիստոնէութեան մա աքի պատ մութիւնը, աէենք հնարաւորութիւն ունենք նոյն իսկ այդ ադճաա սլաամուաքկխերից հետևեցնել, որ գործը Հայաստանում այնպէս
չը գ՚&> իչպէ նկարագրված է> Բրիսաո նէսւթիւնը հրաշքով, հեշսաւթեամբ չը մաաւ Հայաստան։ Հինը, հեթանոսականը, ծիի է չը ցնդեց ի>»չի նշանի աոահ, այլ երկար գիմացաւ, մաքառեց և տեգի տուեց մի
գար և աւել տևած մրցու&ներից յեաոյէ
Երժնը անհատական իւդճի, համռդմոտն քի վրա է ադդում, Հայաստանի մէջ առահ
ՍՄեՍրոԴ 6
